Jeden

Około ósmej rano podjechałam pod dom Ignaczaków.
Krzysiek był moim przyjacielem odkąd tylko sięgam pamięcią. Właściwie traktowałam go jak brata, a on mnie jak siostrę. Podobnie było w relacji mojego rodzonego brata z nim. Byli w tym samym wieku, czyli starsi ode mnie o osiem lat, ale mimo różnicy wieku dogadywaliśmy się świetnie.

Zgasiłam silnik i spojrzałam w lusterko. Blond włosy całkowicie rozburzone, każdy w inną stronę, mocno podkrążone ciemnoniebieskie oczy, a do tego strasznie blada twarz.

Jezu, wyglądam jak jakiś trup!

Przetarłam oczy i spróbowałam wygładzić włosy, ale niebyt mi to wyszło, a jak zwykle nie miałam przy sobie żadnej spinki ani gumki do włosów.

Dobra, może dzieciaki się mnie nie wystraszą.
Wyłączyłam radio i wysiadłam z auta o mały włos nie zaliczając gleby. I to na równej powierzchni!

Moje nogi aż wołały o odpoczynek. Otworzyłam bagażnik i wyciągnęłam z niego tylko kosmetyczkę z lekami. Bez problemu zażyłam dwie całkiem spore tabletki i byłam gotowa, aby przywitać się z moim kochanym przyjacielem oraz jego rodziną. No, prawie. Musiałam zawiązać jeszcze sznurówkę czarnego adidasa; nie chciałam się zabić.
Kiedy kokardka była już gotowa, zamknęłam samochód na klucz i podeszłam do czarnej furtki. Nacisnęłam dzwonek i czekałam, aż ktoś mi otworzy. W międzyczasie rozejrzałam się dookoła. Zbytnio to nie zmieniło się nic, odkąd byłam tu ostatnio, czytaj: dwa lata temu. Wiem, szmat czasu, ale byłam tak pochłonięta pracą i NIM, że nie miałam czasu już kompletnie na nic. Do Krzyśka dzwoniłam regularnie, a on od czasu do czasu odwiedzał mnie w Gdańsku. Trzy razy nawet widziałam się z nim na meczach. Wtedy nie rozmawialiśmy zbyt długo; w końcu praca siatkarza to też rozdawanie autografów i pozowanie do zdjęć z kibicami.

Usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi, a po chwili pojawiła się w nich głowa Krzyśka.

- Em! - wybiegł w czerwonym szlafroku, a ja zaczęłam się z niego śmiać. - Wreszcie jesteś! - otworzył bramkę i mocno mnie przytulił.
Tak tego właśnie było mi trzeba. Mocnego uścisku ważnej dla mnie osoby. Przylgnęłam do klatki piersiowej libero. Tak, mimo tego że Igła jak na siatkarza był niski, tak dla moich stu sześćdziesięciu pięciu centymetrach był za wysoki.

- Jezu jak ty wyglądasz – jęknął, kiedy wypuścił mnie z objęć i przyjrzał się mi.

- No dzięki! Wiesz jak pocieszyć człowieka – popatrzyłam na niego wzrokiem zbitego psa.

- Dobra, dobra, chodź – objął mnie opiekuńczo ramieniem i ruszyliśmy w stronę domu. - Brałaś leki?

Opiekuńczy jak zwykle.

- Brałam – uśmiechnęłam się leciutko. - Zawsze je biorę, nigdy nie zapominam.

Co jak co, ale pamięć to miałam najlepszą na świecie.
- A co się stało, że nie przyjechałaś z Jurkiem? - zapytał, a mnie mina zrzedła od razu.

- Nie jestem już z nim – odpowiedziałam, a Krzysiek aż się zatrzymał.

- Jak to nie jesteś? - popatrzył mi prosto w oczy.

- No nie jestem – wzruszyłam ramionami. - Opowiem ci później, okej? Nie mam teraz na to siły, muszę się wyspać...

- Yhm...

Weszłam do domu, a w przedpokoju miałam już na szyi Dominikę. Zaśmiałam się i mocno ją przytuliłam. Sekundę później poczułam, jak ktoś przytula się do mojego tułowia. Sebastian! Objęłam go wolną ręką i mocno przytuliłam.

Poczułam się jakbym wracała do domu, prawdziwego domu, w którym wszyscy mnie kochają i pragną mojego szczęścia.
- Wreszcie do nas przyjechałaś! - ucieszył się młody Ignaczak.

- Tak, trochę mnie nie było – uśmiechnęłam się.

- Emilka! - usłyszałam głos Iwony, a po chwili i ona się do mnie przytulała.

Witamy w rodzinie Ignaczaków, gdzie każdy jest lekko szurnięty! W pozytywnym sensie, ma się rozumieć!

- Mam nadzieję, że na trochę zostaniesz – powiedział Krzysiek.

- Właściwie to mam do was sprawę... - westchnęłam. - Wyprowadziłam się ze starego mieszkania, a nie mam gdzie miesz...

- Pewnie! - przerwała mi szybko Iwona.

- Mamy jeden pokój wolny – dołączył jej mąż z uśmiechem na ustach.

Wiedziałam, że na nich zawsze mogę liczyć. Nigdy nie odmówili mi pomocy. Takich przyjaciół to ze świecą szukać. Właśnie wtedy dostrzegam, jaką wielką szczęściarą byłam.

- Dzięki wam wielkie serdeczne – ucieszyłam się.

- Czyli zostajesz? - spytała Dominika bawiąc się jednym z moich blond kosmyków. Kiwnęłam głową. - Super! Zaraz pokażę ci moją kolekcję lalek!

Dziewczynka zeskoczyła z moich rąk i pędem pognała na górę, a za nią jej brat krzycząc do mnie, że pokaże mi swoje nowe gry.

- Napijesz się czegoś? - zapytała pani Ignaczak.

- Nie, dzięki – podrapałam się w tył głowy. - W zasadzie, to marzę tylko o tym, aby położyć się spać.

- Jasne – uśmiechnęła się Iwona. - Usiądź sobie, a ja zaraz wracam.

Cmoknęła męża w policzek, a ja posłusznie zajęłam miejsce przy stole.
Wielki, jasny salon połączony razem w dużą kuchnią prezentował się nieziemsko. Pod ścianą stał wielgaśny regał, na którym poustawiane były książki, płyty DVD i płyty CD. Na innych półkach stały jakieś nagrody Krzyśka, a było tego trochę. Kominek z białego marmuru, na którym stały jakieś figurki, aż prosił się, aby usiąść przy nim i poczytać jakąś książkę. Dalej drzwi na wielki taras, obok telewizor wiszący na ścianie w kolorze kremowym, a pod nim masa jakiegoś sprzętu, którego nawet nazwać nie potrafiłam. Nie no, rozpoznawałam tam tylko odtwarzać DVD, ale reszta to dla mnie, tak zwana „czarna magia”. Nie interesowałam się zbytnio jakimiś nowinkami komputerowymi, jakimiś x-box'ami; nie było mi to potrzebne do funkcjonowania, więc nawet nie zaczynałam się tym interesować. Pod telewizorem ciągnęła się długa półka, prawie przez całą ścianę, na której było mnóstwo rzeczy. Ramki ze zdjęciami, na jednym zauważyłam nawet siebie i aż mi się ciepło na sercu zrobiło. Później laurki wykonane przez małą Ignaczak, jeden puchar, figurka najlepszych rodziców na świecie, kilka książek, jakieś gazety, a na końcu bukiet herbacianych róż i urodzinowa torebka.
Ej, chyba nie przegapiłam żadnej ważnej okazji, nie? Krzysiu urodziny w maju, podobnie jak Iwona. Dzieciaki też nie, ich urodziny dopiero we wrześniu... Seba siedemnastego, a Dominika czternastego... Leć dalej, po waszych wspólnych znajomych... Dzisiaj jest dwudziesty drugi sierpień... Kto obchodzi urodziny...? O kurde! Przecież dzisiaj święto Rucka!
Tak, tego siatkarza też znałam. Znałam większość tych „starszych” zawodników. Kiedy mieszkałam jeszcze blisko Krzyśka, to chodziłam razem z nim na mecze, które aktualnie odbywały się w Polsce i dzięki temu poznałam chociażby Michała Winiarskiego, czy Łukasza Kadziewicza.

- Jedziecie dzisiaj do Kędzierzyna? - zapytałam i wskazałam głową bukiet i torebkę.

- Tak – odpowiedział z kuchni nalewając do szklanek soku jabłkowego, który uwielbiałam jak mało kto. - Jeśli chcesz możesz się zabrać – uśmiechnął się szeroko. - Rucek się ucieszy, kiedy zobaczy starą znajomą.

- Ej, tylko nie starą – pogroziłam mu palcem, a on zaśmiał się i wręczył mi szklankę.

- Niech ci będzie. Wyjeżdżamy jakoś przed drugą, więc zdążysz się wyspać – powiedział popijając sok.
- Nie chcę się wpraszać... - zaczęłam.

- Daj spokój! - odparł głośno. - Wiesz, że Michał cię lubi i na pewno się ucieszy – odpowiedział pewnie i stanowczo. - Zresztą musisz zobaczyć małego Filipa, no i Rafała też – wyszczerzył się.

- Nie mam prezentu – zauważyłam.

- Prezent to nie problem – wzruszył ramionami. - Sama ty możesz być prezentem. Owiniemy cie jakąś wstążką i będzie git – uśmiechnął się szeroko i pokazał kciuk w górę.

- Gotowe – ze schodów zeszła Iwona i usiadła z nami przy stole. - Zostawiłam ci też ręczniki – uśmiechnęła się.
- Dzięki – również się uśmiechnęłam.

- Em jedzie z nami do Kędzierzyna – poinformował żonę libero.

- Świetnie – ucieszyła się kobieta.

- Czy ja powiedziałam, że pojadę? - popatrzyłam na zadowolonego z siebie Krzyśka.

- Pojedziesz, pojedziesz – odparł rozsiadając się wygodnie na krześle. - Zostaw kluczyki, to przyniosę ci rzeczy z samochodu.

- Dzięki – rzuciłam kluczyki na stół i wstałam. - Gdzie...?

- Na końcu korytarza po prawej – odpowiedziała Iwona.

- Jeszcze raz, bardzo wam dziękuję – objęłam ich ramionami.

- Zawsze do usług – wyszczerzył się Ignaczak.
Uśmiechnęłam się szeroko i skierowałam na górę. Wchodząc po schodach, patrzyłam na wszystkie zdjęcia mijane po drodze. Fotografie przedstawiały nie tylko rodzinę Ignaczaków, ale również siatkarzy w biało-czerwonych strojach, jak i w zwyczajnych ciuchach. Było kilka z Pucharu Świata, Mistrzostw Europy i Ligi Światowej. Tak, Krzysiek zdecydowanie musiał mieć wszystko udokumentowane. Popatrzcie chociażby na „Igłą Szyte”.

Dotarłam na górę, gdzie zostałam zaatakowana przez Dominikę. Dziewczynka rzuciła mi się na szyję, ale odciągnął ją ode mnie Sebastian mówiąc, że jestem zmęczona i na pewno chcę położyć się spać.

Takie małe, a jakie mądre. No dobra może nie takie małe.

Popatrzyłam na niego z wdzięcznością i powiedziałam, że jak tylko wstanę, to pobawię się z małą Ignaczak. Jak na dziewczynkę w wieku trzech lat, zrozumiała natychmiastowo, a ja zaczęłam zastanawiać się poważniej, czy aby przypadkiem Igła nie dosypuje im czegoś do posiłków.

Weszłam do wskazanego przez Iwonę pokoju. Kolory ścian były w kolorze jasnoniebieskim, wisiało kilka obrazków, stało biurko z krzesłem obrotowym, było wyjście na balkon i małe okno, pod którym stało pojedyncze łóżko. Od razu położyłam się na nim i nawet nie wiem, kiedy Morfeusz zabrał mnie w swoje objęcia.

- Em... - usłyszałam głos Krzyśka, który dochodził z bardzo daleka.

- Yhm..?

- Jest trzynasta, więc... - poczułam, że dotyka mojego ramienia.

- Taa... Już wstaję – odpowiedziałam zaspana.

Obróciłam się na plecy i przetarłam oczy. Miałam jakieś pięćdziesiąt minut na przygotowanie się, więc zwlekłam się z łóżka.

- Zrobię ci kawy i coś do jedzenia – powiedział libero i wyszedł zamykając cicho drzwi.

Podrapałam się w tył głowy i zaczęłam rozglądać się za moją walizką, którą miał przynieść Ignaczak. Na biurku leżała torba ze sprzętem, a walizka pod wyjściem na balkon. Odpięłam zamek i wyciągnęłam z walizki laptopa, którego położyłam na biurku. Zaczęłam szukać wśród wymiętych rzeczy, jakiejś sukienki, albo czegoś co można by było założyć na urodziny.

Westchnęłam i wyciągnęłam ciemnoniebieską sukienkę, która sięgała do kolan. Zabrałam jeszcze ręcznik, czystą bieliznę oraz niebieski żakiet i zeszłam na dół.

- Iwona? - zapytałam schodząc ze schodów.
- Tak? - usłyszałam ją z kanapy, na której siedziała z Dominiką i robiła jej jakąś fryzurę.

- Poratowałabyś mnie żelazkiem? - stanęłam na panelach i popatrzyłam na nią błagalnym wzrokiem.

- Zostaw na fotelu, zaraz wyprasuję – uśmiechnęła się do mnie życzliwie.

- Daj spokój, pokaż mi tylko gdzie trzymasz żelazko.

- To ty daj spokój – odpowiedziała plącząc gumkę na włosach córki. - Idź się wykąpać, ja wyprasuję ci to szybko i gotowe.

- Nie chcę ci robić kłopotu... - zaczęłam.

- To żaden kłopot – uśmiechnęła się i wzięła ode mnie sukienkę oraz żakiet.

- Dzięki.

- No problem. Łazienka wiesz gdzie jest? - kiwnęłam głową i zaczęłam wspinać się po schodach. - Jedziemy z Krzyśkiem zawieść dzieciaki do mojej koleżanki, więc może nas nie być, kiedy wyjdziesz z łazienki.

- Luzik! - odkrzyknęłam, ponieważ byłam już na górze.

Szybkim krokiem wkroczyłam do dużej łazienki. Kilka sekund później gorąca woda przyjemnie parzyła moje ciało. Nie miałam zbyt dużo czasu, więc kabinę prysznicową opuściłam po pięciu minutach. Chwyciłam suszarkę i zaczęłam suszyć włosy. Dziesięć minut i gotowe. Ułożeniem ich postanowiłam zająć się po ubraniu.

Zbiegłam po schodach i chwyciłam sukienkę. Miałam wracać na górę, kiedy usłyszałam dzwonek do drzwi.

No ładnie! Dzwonek a ja w samym ręczniku!
- Idę! - krzyknęłam i podbiegłam do drzwi.

Nacisnęłam klamkę i pchnęłam drzwi. Moje oczy powiększyły się do rozmiarów pięciozłotówki. Przede mną stał nie kto inny, jak Zbigniew Bartman. Wielki Zbigniew Bartman, trzeba dodać, a ja w samiuteńkim ręczniku! Jezu!

- To dom państwa Ignaczak, prawda? - zapytał zdziwiony mierząc mnie wzrokiem.

- Taak – odpowiedziałam patrząc na niego.

- Yyy... Kim pani jest? - zapytał drapiąc się po karku.

- Emilia, koleżanka Krzyśka.

- Zibi, co ty tam tak długo robisz? - usłyszeliśmy krzyk jakiegoś mężczyzny, a po chwili obok atakującego pojawił się Piotrek Nowakowski. Zdziwiony, podobnie do kumpla, zmierzył mnie od stóp do głów.

Chciało mi się śmiać z ich min, ale podejrzewam, że moja była nie lepsza. No to świetnie zaczyna się mój pobyt w Rzeszowie, nie ma co!

- Yyy... Kim pani jest? - zadał to samo pytanie środkowy.

- Emilia, koleżanka Krzyśka – również ta sama odpowiedź popłynęła z moich ust. - Jego i Iwony nie ma, więc przekazać coś? - uniosłam jedną brew do góry.

- To gdzie są? - zapytał zdziwiony Nowakowski.

- Pojechali odwieźć dzieci – odparłam.
- Możemy na nich poczekać? - spytał Bartman i szeroko się uśmiechnął.

- Pewnie, zapraszam.

Zeszłam im z drogi, a oni niepewnym krokiem weszli do środka.

Przełknęłam ślinę i zamknęłam drzwi. Poprawiłam moje „odzienie” i ruszyłam do salonu, gdzie przy stole stali już siatkarze.

- Tak w ogóle to jestem Zbyszek – uśmiechnął się atakujący i wyciągnął rękę przed siebie.

- A ja Piotrek.

- Emilia – uścisnęłam ich dłonie.

- Krzysiek nie mówił, że ma takie piękne koleżanki – wyszczerzył się ZB9 i usiadł na jednym z krzeseł nie spuszczając ze mnie wzroku.

- Może dlatego, że jestem blondynką – powiedziałam sarkastycznie, a środkowy aż się uśmiechnął.
- Czy do końca życia będzie mi to wypominane? - zapytał zrezygnowany Bartman, a ja wzruszyłam ramionami.

- Chcecie coś do picia? - zapytałam wchodząc do kuchni.

- Jeśli można, to poproszę wodę – odezwał się Nowakowski.

- To ja też.

- Się robi – odpowiedziałam i wyciągnęłam z szafki trzy szklanki.

- Długo się z Krzyśkiem znacie? - kontynuował zadawanie pytań Zbigniew.

- Od dziecka – wyciągnęłam z lodówki wodę i sok.

- I nam cię nie przedstawił? - zdziwił się atakujący. - Coś kręcisz.

- Nic nie kręcę – odparłam wlewając do dwóch szklanek gazowaną wodę. - Po prostu dawno mnie tu nie było.
Zakręciłam butelkę z wodą i wzięłam szklanki. Przeszłam kilka kroków i podałam siatkarzom ich napoje, a sama wróciłam po swój.

- Em, jesteśmy! - usłyszeliśmy trzaśnięcie drzwi, a po chwili w salonie pokazał się uśmiechnięty Krzysiek. - Siema chłopaki – uścisnął dłonie przyjaciołom. - A gdzie Grzesiek?

- Nie jedzie, wypadła mu jakaś ważna sprawa – poinformował środkowy.

Pewnie chodzi im o Kosoka.

- Krzysiu, nigdy nie mówiłeś, że masz takie ładne przyjaciółki – Bartman kiwnął na mnie głową z wielkim uśmiechem.

Libero spojrzał na mnie dziwnie.

- Em, dlaczego ty masz na sobie tylko ręcznik?

- Twoi przyjaciele zapukali do drzwi, kiedy miałam się ubierać – odparłam i upiłam łyk soku. - Ale skoro jesteś już ty, ja mogę spokojnie iść się szykować – odstawiłam szklankę na blat i ruszyłam ku schodom odprowadzana spojrzeniem ZB9.

- Ale szykować gdzie? - spytał Piotrek.

- Em, jedzie z nami do Michała – odparł Krzysiek.

- Zaklepuję miejsce obok w samochodzie! – powiedział głośno atakujący.

Odwróciłam się na pięcie i popukałam w czoło.

Szykuje się bardzo ciekawa impreza.

No to mamy jedynkę :) Mam nadzieję, że się spodoba :D Zostawiam opinie Wam, a sama spadam zbierać się do kościoła, a potem w odwiedziny do Siostry ;)
Dzisiaj o dwudziestej zasiadamy przed telewizory lub na trybuny (jeśli ktoś ma bilet) i kibicujemy! Asseco Resovia Rzeszów czy Delecta Bydgoszcz? Dla mnie wybór jest prosty: Sovia!!! ;D
Miłej niedzieli życzę! ;*
poziomkowa.