Dwa

Kilka minut później, po zjedzonym posiłku (Krzysiek powiedział, że póki czegoś nie zjem, to nie wypuści mnie z domu) wychodziłam razem z Iwoną na podwórko, gdzie czekali już na nas siatkarze. Nie obyło się oczywiście bez gwizdu ZB9, kiedy tylko mnie zobaczył.

Westchnęłam zrezygnowana i podeszłam do Igły.

- Mogę prowadzić? - uśmiechnęłam się słodko.

- Ani mi się śni – odpowiedział, a ja zrobiłam słodką minkę. - Nie, nie ma mowy – czułam jak jego głos zaczął mięknąć. Tyle lat, a to wciąż działa! Niektóre rzeczy się nie zmieniają.

- Proszę – zrobiłam minę kota ze Shreka.

- Nie – odpowiedział już całkowicie miękkim głosem. Zatrzepotałam rzęsami. - Niech będzie – zgodził się libero, a ja aż rzuciłam mu się na szyję.

- Dziękuję!
- Musisz mnie tego nauczyć – zaśmiała się Iwona i otworzyła drzwi samochodu.

- Nie ma sprawy – wyszczerzyłam się do niej i napotkałam zdziwione spojrzenia reprezentantów Polski w piłce siatkowej mężczyzn. - No co? - uniosłam brew do góry. - Wsiadać!

Zajęłam miejsce kierowcy, miejsce pasażera Zbyszek, a z tyłu zasiedli Ignaczakowie i Piotrek. Odpaliłam czarne audi i aż się uśmiechnęłam. Kochałam dźwięk silnika. Dziwne, ale prawdziwe. Włączyłam radio i wyjechałam powoli z posesji Krzyśka i Iwony.

- Coś czuję, że będziemy jechali pięć godzin, a nie trzy – mruknął ZB9, a ja uśmiechnęłam się pod nosem.

- Niepotrzebnie to mówiłeś – powiedział Krzysiek, a Zibi aż na niego popatrzył.

Był teren zabudowany, więc jechałam przepisowo. Czekałam tylko na to, aż wjadę na autostradę, a potem to już Bartman nie będzie mógł wyjść z podziwu.
Kwadrans zajęło nam wyjechanie z miasta. Chłopaki rozmawiali o samochodach, Iwona siedziała lekko znudzona. Nie lubiła rozmów o silnikach, ani innych samochodowych sprawach. Coś czułam, że zaraz utnie sobie drzemkę. Nie musiałam długo czekać. Kiedy wjeżdżaliśmy na autostradę, ta smacznie już spała na ramieniu swojego męża.

- No to zaczynamy jazdę, panowie – mruknęłam pod nosem i wcisnęłam mocniej pedał gazu.

W szybkim tempie wskazówka prędkości wskazała sto dziewięćdziesiąt kilometrów na godzinę. ZB9 umilkł w pół zdania i spojrzał na mnie uważnie. W lusterku zauważyłam, jak mimowolnie uśmiecha się Cichy Pit.
- No co się tak gapisz? - zapytałam wyprzedzając srebrnego forda.

- Nic, nic – odpowiedział, ale i tak wzroku ze mnie nie spuścił.

Trochę mnie to dekoncentrowało, ale wynagrodził mi to gigantyczny uśmiech na twarzy środkowego. Zaskoczyłam Bartmana, a on widocznie był z tego bardzo zadowolony. Nie powiem, ja też.

Zbigniewa Bartmana zażyła zwyczajna dwudziestosześcioletnia kobieta. Blondynka w dodatku. Osiągnęłam jakiś mały sukcesik.

Dwie godziny później zatrzymałam się na stacji benzynowej. Potrzebowałam wypić mrożoną kawę. Wszyscy wysiedliśmy z auta i rozprostowaliśmy kości.

Razem ze Zbyszkiem ruszyłam złożyć zamówienie.

- No powiedz to – szturchnęłam go w ramie, kiedy czekaliśmy na nasze kawy.
- Ale co? - spojrzał na mnie uważnie.

- Że się tego nie spodziewałeś – wyszczerzyłam się.

Potrzebowałam, żeby mi to powiedział. Miałabym wtedy jeszcze większą satysfakcje.

- Tego, że tak jeździsz? - uniósł do góry jedną brew, a ja kiwnęłam głową. - Zbyszka Bartmana jest ciężko zaskoczyć – odpowiedział, a ja prychnęłam.

- Zaskoczyłam cię dzisiaj już dwa razy.

- Chodzi ci o to, że otworzyłaś drzwi w samym ręczniku?

- Dokładnie – wyszczerzyłam zęby w uśmiechu, a jakaś starsza pani dziwnie na nas popatrzyła.

- Wiesz ile dziewczyn już widziałem w tym „stroju”? - popatrzył na mnie z politowaniem.

- Ale nigdy nie pomyślałbyś, że taka hm.. niespodzianka spotka cię u Igły w domu – powiedziałam pewnie.

- Tu muszę przyznać ci rację – odparł niechętnie.

- Państwa kawa – usłyszałam i wzięłam kubek dla siebie i Iwony.

- Czyli jednak cię zaskoczyłam – powiedziałam z wyższością i skierowałam swoje kroki na parking szczerząc się jak głupia.

- Proszę – podałam napój żonie Krzyśka.

- Dzięki – uśmiechnęła się i wzięła łyk.

- Stary, ale zostajesz w tyle – zaśmiał się Igła i klepnął Bartmana w ramię.

- Małe spięcie? - zapytała szeptem Iwona.

- Wyższość – wyszczerzyłam się i dopiłam swoją kawę.
Godzinę później zaparkowałam w wyznaczonym przez libero miejscu, czytaj: dom Ruciaków. Wyciągnęliśmy z bagażnika prezenty dla solenizanta, umówiliśmy się z Ignaczakami, że prezent będzie też ode mnie, a później oddam im część pieniędzy, i zadzwoniliśmy dzwonkiem.

Po chwili byliśmy już w przedpokoju Michała. Stałam na samym końcu razem z Igłą. Uparł się, że „najlepsze” na koniec, więc wyjścia nie miałam. Chłopaki złożyli siatkarzowi życzenia i wbili się do salonu, który okupowało już kilka znanych mi twarzy.

Ale będzie miłe spotkanie po latach.

- Rucek! Wszystkiego najlepszego, chłopie! - Krzysiek wziął go w ramiona nie przestając gadać. - Patrz kogo ci przywiozłem! - wskazał na mnie, a pan domu aż wybałuszył oczy.

- Tego się nie spodziewałeś, co? - zaśmiałam się i przytuliłam go mocno.

- W najskrytszych snach – również się zaśmiał.

Chwycił moją dłoń i okręcił mnie wokół mojej osi.

- Wyglądasz przepięknie – uśmiechnął się.
- Ty też niczego sobie. W ogóle, to sto lat! - ponownie się do niego przytuliłam. - Wiesz, braku kontuzji, sukcesów w życiu zawodowym i rodzinnym. I wszystkiego co sobie zamarzysz!

- Dziękuję – cmoknął mnie w policzek i chwycił za rękę.

Dopiero teraz zauważyłam, że w przedpokoju byliśmy całkiem sami.

- Chodź muszę cię przedstawić niektórym osobom – wyszczerzył się. - Nasze grono trochę się powiększyło.

Wkroczyliśmy do wielkiego salonu, gdzie wrzało od rozmów. Na długim stole stało mnóstwo smakołyków i alkoholu, a gdzieś w oddali dało się usłyszeć jakąś muzykę.

- Słuchajcie! - ryknął Michał nie puszczając mojej dłoni.

Oczy wszystkich zwróciły się ku nam.
- Patrzcie, kto zaszczycił nas swoją obecnością! - wskazał na mnie, a Winiar razem z Kadziewiczem, Ziomkiem i kilkoma „starszymi” zaczęli się cieszyć. - Niektórym ta osoba jest znana, innym nie – zwrócił się do tych młodszych. - Panie i panowie stara-nowa Emilia! - Zaczęłam się śmiać, a wraz ze mną starsi siatkarze. Dawno tak dobrze się nie czułam. Byłam w gronie, o którym od dawna mogłam tylko pomarzyć.

- Gdzieś ty się podziewała? - doskoczył do mnie Mariusz Wlazły.

- No wiesz, tu i tam – uśmiech nie schodził mi z twarzy. Dobrze było ich ponownie zobaczyć.

- Musisz nam wszystko opowiedzieć! - dodał Winiarski i wręczył mi kieliszek szampana.

- Ile myśmy się lat nie widzieli, co? - odezwał się Żygadło.
- A ze trzy, jak nie więcej! - odpowiedział mu Łukasz Kadziewicz.

- Mimo tego, śliczna jak zwykle – dołączył się Gruszka, a ja wybuchnęłam śmiechem.

- Emilia! - usłyszałam dźwięczny krzyk Dagmary, a już po chwili wisiała mi na szyi. - Jezu! Jak myśmy się dawno nie widziały! - odsunęła się i zmierzyła mnie wzrokiem.

- Kto to jest? - usłyszałam głos Bartka Kurka.

- Nasza stara przyjaciółka – odpowiedział mu zadowolony Igła.

- Już ci powiedziałam: tylko nie stara! - powiedziałam do Krzyśka i popatrzyłam na młodego przyjmującego.

Tak, Bartosz Kurek. Jeszcze przystojniejszy niż w telewizji!

- Jestem Bartek – wyciągnął dłoń, którą mocno uścisnęłam.

Nie muszę chyba mówić, że musiałam zadzierać głowę, żeby na niego spojrzeć, prawda? Mimo tego że miałam na sobie wysokie szpilki. Witamy w świecie wielkoludów!

- Emilia. Miło mi poznać najlepszego siatkarza Ligi Światowej – wyszczerzyłam się.

- A tam znowu najlepszego – machnął ręką.
- Em, poznaj Łukasza – odwróciłam się na dźwięk głosu gospodarza.

Ujrzałam przed sobą wysokiego, uśmiechniętego blondyna.

- Miło mi – uścisnęłam dłoń Wiśniewskiego.

- Mówię ci, stary, ta dziewczyna jeździ jak wariat! - dobiegł mnie dźwięk głosu Bartmana. Kątem oka zauważyłam, że stoi razem z Kubiakiem.

- Bardzo przepraszam, zaraz wrócę – uśmiechnęłam się przepraszająco do panów i stanęłam za Zbyszkiem. Odchrząknęłam, co poskutkowało odwróceniem się przyjmującego i atakującego. - Te, Bartman, co mi opinie psujesz? - uniosłam do góry jedną brew.

Hmm... Niewiedzący co ma powiedzieć ZB9! Byłam w lekkim szoku.
Igła gdzie kamera?!

- Jestem Michał – mężczyzna postanowił ratować swojego przyjaciela; wyciągnął rękę, którą uścisnęłam.
- Emilia – uśmiechnęłam się. - A ty – zwróciłam się do Bartmana – jak chcesz następnym razem obgadywać, to popatrz dobrze, czy osoby, o której mówisz nie ma w pobliżu – puściłam mu perskie oczko i wróciłam zadowolona z siebie do towarzystwa, które opuściłam.

- Panna Emilia we własnej osobie – ucieszył się Paweł Zagumny.

- Tak, to ja! - uśmiechnęłam się i przytuliłam rozgrywającego.

- Ale wyrosłaś – zaśmiał się.

- Em, poznaj naszego El Capitano – usłyszałam głos Krzyśka.

Musiałam zadrzeć do góry mocno głowę, żeby zobaczyć twarz Możdżonka. Jezu, co on jadł, że taki wielki wyrósł?

- Jestem Marcin – uścisnął mi lekko dłoń z uśmiechem na ustach. - A to Hania – wskazał na dziewczynę stojącą obok niego.
- Miło mi poznać – uśmiechnęła się dziewczyna i uścisnęła moją dłoń.

- A gdzie reszta Zaksy? - spytał Krzysiek popijając łyski.

- Na wakacjach – uśmiechnął się solenizant.

- Związałaś swoje życie jakoś z fotografią? - zapytał mnie Guma.

- W sumie to tak – uśmiech nie schodził mi z twarzy.

- Musisz dań nam obejrzeć twoje prace– pociągnął temat Winiarski.

- Z miłą chęcią, ale to jak wpadniecie do Rzeszowa – powiedziałam i upiłam łyk szampana.

- Mieszkasz w Rzeszowie? - zdziwił się Ruciak.

- Będę mieszkać – poprawiłam go.

Tak, swoją przyszłość zaczęłam wiązać z tym miastem. Może się uda, a może nie. Pożyjemy zobaczymy.

- To wpraszamy się na parapetówkę! - zaśmiał się Mariusz.

- Jezu, gdzie ja znajdę takie wielkie mieszkanie? - złapałam się teatralnie za głowę, a reszta wybuchnęła śmiechem.
Kolejne godziny minęły na rozmowie z dawnymi i nowymi znajomymi. Dawno tak dobrze się nie bawiłam. Śmiałam się non stop. Cieszyłam się z tego, że mogłam należeć do tego jakże zacnego grona.

Dużo rozmawiałam z Bartkiem Kurkiem i Łukaszem Wiśniewskim. Większość imprezy spędziłam właśnie z nimi. Gadaliśmy jak najęci, nie zwracając uwagi na to, co działo się dookoła. Chłopaki przeze mnie ominęli kilka kolejek, ale nie mieli mi tego za złe.
Wypiłam tylko dwa kieliszki; jeden za zdrowie solenizanta, a drugi za „ miłe spotkanie po latach”, jak to powiedział Krzysztof. Nie przepadałam za wódką, ale też nie mogłam spożywać jej w dużych ilościach, więc problemów z odmową nie było. Zresztą ta „starsza” część wiedziała dlaczego.

Po godzinie dwudziestej pierwszej wpadł jeszcze spóźniony Kuba Jarosz z niedawno poślubioną Agnieszką. Aż miło się na nich patrzyło, kiedy byli blisko siebie.

Impreza przeciągnęła się do godziny czwartej nad ranem. Bartman razem z Kubiakiem spali słodko na kanapie z kieliszkami w rękach, Igła kłócił się o coś z Ziomkiem, a solenizant próbował wytłumaczyć Jaroszowi i jego żonie, jak mają dojechać do hotelu. Trochę mnie to zdziwiło, ponieważ Kuba przecież przez jakiś czas mieszkał w Kędzierzynie, ale już wolałam nie wnikać. Piotrek siedział na podłodze razem z Bartkiem i oglądali zdjęcia z aparatu Michała. Winiarski i Wlazły wraz ze swoimi żonami poszli do hotelu, a Zagumny i jego żona zabrali Kadziewicz i Gruszkę do siebie. Ja wraz z Iwoną, Justyną – żoną Rucka i Łukaszem sprzątaliśmy ze stołu.

Niosąc stos talerzy do kuchni Wiśniewski zachwiał się lekko i potłukł dwa talerze, czym wywołał śmiech zgromadzonych i obudził Bartmana. Zbigniew czuł się jak nowo narodzony i postanowił, że pomoże nam sprzątać.
Po kilku minutach na stole było już czyściutko.

- Dobra to jak robimy z noclegiem? - zapytała pani Ruciak.

- Ja zabiorę Kurka, Piotrka..

- I mnie! - upomniał się atakujący.

- I Bartmana – westchnęłam – do hotelu, a Iwona z Krzyśkiem i Ziomkiem zostaną u was. Łukasz pokażesz jakiś hotel, nie? - zwróciłam się do młodego środkowego.

- Jasne – uśmiechnął się.

- No i po sprawie, pasuje? - spytałam patrząc na kobiety.

- Pasuje – odpowiedziały zgodnie i wyszliśmy z kuchni do salonu.

Powiedziałam Bartkowi, Nowakowskiemu oraz Zibiemu, żeby zaczęli się zbierać, bo jadą ze mną. Pięć minut później pakowali się już do auta Ignaczaków.

Podziękowałam gospodarzom za super imprezę i odpaliłam silnik. Zamknęłam drzwi samochodu i spojrzałam, czy wszyscy panowie są zapięci. Siedzący obok Zbyszek? Zapięty i wpatrzony we mnie. Postukałam się w czoło i spojrzałam do tyłu. Wszyscy zapięci – można ruszać.

Wiśnia pokazałam mi jak dojechać do jego mieszkania, a później do hotelu. Podziękowałam mu za wskazanie drogi oraz za miło spędzony czas i odjechałam w stronę naszego dzisiejszego noclegu.

- Naprawdę fajnie wyglądałaś w tym ręczniku – usłyszałam bełkot Bartmana.

- Jaki ręcznik? Idziemy się kąpać? - zapytał zdezorientowany Piotrek.

- Ale ja nie wziąłem swojego – odparł smutny Bartek.

- Nigdzie nie idziemy się kąpać – odpowiedziałam śmiejąc się. - Idziemy spać panowie – zatrzymałam samochód i zgasiłam silnik. - Wysiadka – powiedziałam i odpięłam swój pas.

Po chwili wszyscy byli już na świeżym powietrzu i jakimś cudem trzymali się na własnych nogach.

Tyle dobrze, bo nieść ich nie zamierzałam.
Szybkim krokiem dotarłam do recepcji i wynajęłam pokój czteroosobowy. Wskazałam chłopakom, gdzie idziemy i ściągnęłam niewygodnie już szpilki. W czasie drogi do pokoju uruchomiłam telefon. Nie zaglądałam do niego od wczoraj. Ponad sto nieodebranych połączeń od Jurka, ponad pięćdziesiąt wiadomości tekstowych – również od niego. Nie patrząc nawet na ich treść, usunęłam wszystkie i nastawiłam budzik na ósmą.

- Dlaczego jesteś smutna? - nagle obok mnie pojawił się Zibi.

- Coś ci się wydaje – uśmiechnęłam się szeroko i popatrzyłam za siebie sprawdzając, czy środkowy i przyjmujący za nami idą.
- Jaki numerek pokoju? - zapytał ni z gruszki ni z pietruszki atakujący.

- Szesnaście – odpowiedziałam.

- To tutaj.

Bartman zatrzymał się i pokazał palcem numerek na drzwiach pokoju. Otworzyłam drzwi kluczem i zapaliłam w środku światło. Pokój był mały, jak to hotelowe pokoje. Cztery łóżka; dwa pod jedną ścianą, dwa pod drugą.

Zmęczona powłóczyłam nogami do łóżka, które stało najdalej, a było przy oknie. Walnęłam się na świeża pościel i zamknęłam oczy, ale nagle je otworzyłam, kiedy przez głowę przeszła mi myśl: w czym ja będę spała?!

Sukienka zbytnio nie nadawała się, aby w niej spać, a w samej bieliźnie spać nie będę! Szybko podniosłam się z łóżka i przyjrzałam się siatkarzom. Piotrek – koszula z guzikami, odpada. Kurek – to samo. Został Zbigniew. Oczywiście ubrany w zwykły podkoszulek.
- Dawaj koszulkę – rzuciłam do niego, a atakujący wybałuszył na mnie oczy, podobnie jak Bartek i Nowakowski.

- Co? - wykrztusił.

- Dawaj koszulkę – wyciągnęłam rękę. - No co? - uniosłam jedną brew do góry. - Chyba nie myśleliście, że będę spała w samej bieliźnie...

Środkowy i przyjmujący dalej uważnie mi się przyglądali, a Zibi się uśmiechnął.

Czyli jednak myślał! A to...!

- Dawaj koszulkę, bo przestanę być miła, a a uwierz nie chciałbyś mnie widzieć, kiedy jestem wkurzona – podeszłam do niego i zadzierając głowę spojrzałam mu w oczy.

- A może bym i chciał...
Wskoczyłam na łóżko i chwyciłam końce jego koszulki. Z całą siłą jaką miałam w rękach pociągnęłam do góry i chwilę później trzymałam T-shirt w swoich rękach. Bartman patrzył na mnie szeroko otwartymi oczami, całkowicie zdezorientowany i bez koszulki. Klata całkiem, całkiem.

Z uśmiechem na ustach wkroczyłam do łazienki zostawiając siatkarzy ze szczękami na podłodze. Kolejny raz zaskoczyłam ZB9! Chciało mi się z niego śmiać; faktycznie, zaskoczyć go to wielki wyczyn!

Wzięłam pięciominutowy prysznic i nałożyłam na siebie koszulką atakującego. Sięgała mi prawie do kolan, więc wyglądałam w niej trochę jak w sukience.

Z uśmiechem wyszłam z łazienki i zgasiłam w pokoju światło. Chłopaki już smacznie spali pochrapując lekko, więc ja też się położyłam.

- Bardzo gustowna sukienka.
Aż podskoczyłam słysząc głos Bartmana. Głucha cisza, a tu nagle ktoś się odzywa.

- Dzięki – odpowiedziałam i nakryłam się kołdrą.

Nic już nie mówiąc i nie słysząc zamknęłam oczy. Strasznie szybko Morfeusz zaciągnął mnie do swojej krainy.

Tak jak obiecałam, jest we wtorek dwójeczka ;D Dobry dzień w szkole i jeszcze urodziny Oliega! ;) Wszystkiego najlepszego dla naszego Pana Kapitana ;p

To ja Was zapraszam do czytania i komentowania, oczywiście, a sam lecę się uczyć ;)
I oby do piątku! ;D Trzymajcie się ciepło ;)
Pozdrawiam poziomkowa.