Osiemdziesiąt siedem

Cały wieczór pakowaliśmy się do jednej, wielkiej walizki. Przy desce od prasowania stałam przez ponad dwie godziny, a Grzesiek w tym czasie pakował nasze kosmetyki. 

- Nie powiedziałem ci czegoś jeszcze – uśmiechnął się, kiedy ostatnia złożona, męska koszulka znalazła się na kupce ubrań.
- Mam się bać? - spytałam odłączając żelazko od prądu.
- Nie – pokręcił głową śmiejąc się.
Zbiegł po schodach na dół, chwilę czegoś zawzięcie szukał w przedpokoju i wrócił do naszej sypialni.
- Zdałem na pięć – wyszczerzył się wyciągając w moją stronę dłoń z papierkiem oraz prawem jazdy. - Tak jak chciałaś.
Wskoczyłam na niego i mocno go przytuliłam.
- Gratuluję – uśmiechnęłam się i mocno go pocałowałam.
- I pamiętam też, co ci wtedy obiecałem – uśmiech nie schodził mu z twarzy.
- Że będę pierwszą osobą...
- Którą przewiozę – dokończył za mnie i postawił na ziemi. - Zostawmy to pakowanie i jedźmy – wyszczerzył się i wskazał mi ręką wyjście z sypialni.
Pokręciłam głową z uśmiechem i ruszyłam przez korytarz, a później schodami w dół. Nałożyłam kurtkę oraz czarne adidasy i wyszłam z domu.
- Zapomniałem ci powiedzieć, że Zbyszek z Kamilą zajmą się domem, kiedy nas nie będzie – uśmiechnął się wychodząc za mną i zamykając dom na klucz.
- Żadnych wakacji? - spytałam.
- Kamila nie chce nigdzie wyjeżdżać na razie z Julką – odpowiedział i ruszył pod wiatę, gdzie stał Harley.
Kiwnęłam tylko głową i poszłam otworzyć bramę. Podbiegłam do środkowego i wskoczyłam na pojazd. Dziwnie się czułam z faktem, że tym razem nie będę prowadzić, ale szybko odegnałam to uczucie od siebie.
Grzesiek podał mi jeden z kasków, który nałożyłam na głowę. Po kilku sekundach siatkarz również miał kask na głowie oraz zabierał się za odpalanie motoru.
- Uwielbiam nocą jazdę... - powiedziałam.
- Wiem! - krzyknął z uśmiechem i ruszył z podwórka.
Zaczęłam się głośno śmiać, a po chwili byłam już przytulona do jego dużych pleców. Przymknęłam oczy i poczułam jak wiatr rozwiewa mi włosy, które wystawały spod kasku. Uwielbiałam ten stan. Wtedy nic, kompletnie nic innego niż jazda oraz osoba, z którą jechałeś, nie miało znaczenia...

Zbyszek odłożył list na stolik i oparł się o oparcie kanapy. Znał każde słowo z listu, który zostawiła mu Gośka. Pożegnała się, życzyła szczęścia...
Nagle zaczął dzwonić telefon. Na wyświetlaczu pojawiła się uśmiechnięta twarz Kamili.
- Tak, skarbie? - odebrał.
- Mógłbyś wpaść? - zapytała takim głosem, jakim raczyła do niego mówić już od kilku dobrych dni. Jakimś takim dziwnym i chyba zimnym.
- Jasne, zaraz będę – rozłączył się i zaczął zbierać się do wyjścia.
Chwilę później był już pod drzwiami mieszkania, w którym mieszkała Kamila razem z Julką. Otworzył drzwi swoim kluczem, który dostał od Kamili w niedziele wieczorem, kiedy wrócili od Emilki i Grześka.
- Kamila? - zapytał wchodząc do salonu.
- Nie tak głośno, Julcia śpi – zbeształa go.
- Przepraszam – mruknął i podszedł do niej, aby pocałować ją w usta, ale odwróciła twarz i jego usta zetknęły się z jej policzkiem. - Stało się coś? - zapytał. - Od kilku dni jesteś jakaś dziwna...
- Po prostu jestem zmęczona – wzruszyła ramionami i położyła się na kanapie.
- Dzwoniłaś... - zaczął, ale mu przerwała.
- Chciałam cię zobaczyć – uśmiechnęła się do niego lekko i podkuliła nogi, aby mógł usiąść na kanapie.
Uśmiechnął się do niej lekko. Widział, że kobieta była już śpiąca.
- Czemu nie położysz się spać? - spytał nie przestając na nią patrzeć.
Wzruszyła ramionami i w tym samym momencie usłyszeli płacz Julki.
- Ja pójdę – z kanapy podniósł się siatkarz.
- Dzięki – mruknęła.
Po pięciu minutach tulenia maluszka, aby ponownie mógł znaleźć się z pięknej krainie Morfeusza, Zbyszek wyszedł z sypialni i ruszył w stronę kanapy, na której leżała jej mama.
- Kamila? - zapytał, ale nie uzyskał odpowiedzi.
Wyłączył telewizor i wziął Kosokównę na ręce, po czym zaniósł ją do sypialni. Nie pocałował ją w czoło, po prostu wyszedł i zamknął cicho drzwi. Złapał z blatu kuchennego klucze oraz kurtkę z przedpokoju i opuścił mieszkanie, które należało do Grześka. Zamknął drzwi na wszystkie możliwe zamki i ruszył biegiem po schodach. Wsiadł do swojego audi i luknął na zegarek. Dwudziesta trzecia pięćdziesiąt osiem.
Westchnął głęboko i oparł głowę o zagłówek, po czym przymknął oczy. Nie miał pojęcia, czy to co planuje wyjdzie mu na dobre, ale jednak wiedział, że warto żałować, że się zrobiło, zamiast żałować, że się nie zrobiło.
Odpalił silnik i ruszył w stronę Warszawy. Miał szczęście, że matka blondynki wcale nie przestała go lubić, więc ze zdobyciem dokładnego adresu nie miał problemu. Odpalił radio i zacisnął pięści na kierownicy.
Zastanawiał się jak kobieta zareaguje na jego niezapowiedzianą wizytę. Czy będzie zła? A może wręcz przeciwnie? Czy będzie chciała z nim porozmawiać? Czy powie, że listem zakończyło się wszystko między nimi? Zbyszek chciał z nią tylko porozmawiać, nic więcej od niej nie chciał, ale czy to było słuszne? Na to pytanie jeszcze odpowiedzi nie znał, ale o godzinie szóstej miało się wszystko wyjaśnić.
Po kilkugodzinnej jeździe był na miejscu. Na Orlenie kupił dużą kawę, zostawił dwa autografy oraz załapał się na dwa zdjęcia i ruszył na osiedlę, na którym mieszkała Gośka. Zaparkował perfekcyjnie, przodem do bloku, z którego miała wyjść blondynka. Pił kawę stukając jednocześnie palcami w rytm muzyki, która cicho wydobywała się z samochodowych głośników.
Serce załomotało mu szybciej, kiedy dwie minuty po godzinie szóstej zobaczył wysoką blondynkę wychodzącą z bloku. Szybko odstawił kubek na siedzenie pasażera i wyszedł z auta. Trzasnął głośno drzwiami, ale nie zwróciło to uwagi kobiety.
- Gosia! - krzyknął i ruszył biegiem w jej stronę.
Blondynka odwróciła się i aż przystanęła.
- Zbyszek? - zdziwiła się. - Co ty tutaj robisz? - zapytała patrząc na jego twarz.
Zatrzymał się przed nią.
- Możemy pogadać? - zapytał z nadzieją w oczach.
- O czym ty chcesz jeszcze rozmawiać? Myślałam, że list i rozmowa przez telefon wszystko ci wyjaśniła - powiedziała cicho.
- Ja też... – odpowiedział patrząc jej w oczy. - To jak, znajdziesz dla mnie chwilę czasu?
Kiwnęła niepewnie głową i ruszyła w stronę ławeczki, która stała nieopodal jej bloku.
- To, o czym chciałeś porozmawiać? - zapytała.
- O tobie, o mnie – przełknął ślinę.
- Nie rozumiem – mruknęła.
- Ja też nie – westchnął ciężko. - Jak sobie radzisz? - zapytał nagle.
- Dobrze, a ty? Jak Kamila i jej córeczka?
- Okay...
Usiedli na ławce. Bartman usiadł lekko bokiem, aby móc dokładnie widzieć Gośkę.
- Zbyszek – spojrzała na niego – po co ty tak właściwie tutaj przyjechałeś? Powinieneś zająć się swoją kobietą i dzieckiem, a nie tutaj przyjeżdżać. Nie chcę kolejny raz marnować twojego czasu.
- Czas z tobą wcale nie był zmarnowany – powiedział cicho. - Pisałaś, że prosisz o to, abym ci wybaczył. I właśnie to zrobiłem – nie spuszczał z niej swojego wzroku. - Wybaczyłem.
- A co na to Kamila? - zapytała również ciągle na niego patrząc.
Wzruszył ramionami.
- Czasami myślę, że ma mnie dosyć, że dusi się w związku ze mną – mruknął. - Niby wszystko jest okay, ale jednak nie do końca. A ty?
- Co ja?
- Masz kogoś? - zapytał cicho.
Pokręciła przecząco głową.
- Powinnam już iść do pracy – wstała nagle.
- Jasne – Zibi podniósł się szybko i stanął blisko blondynki.
- Nie komplikuj – szepnęła i pokręciła głową. - Żegnaj Zbyszek... - szepnęła i ruszyła przed siebie.
Bartman stał przez chwilę kompletnie wmurowany w ziemię i patrzył jak Gośka odchodzi.
- Gosia! - krzyknął i pognał za nią.
Chwycił jej rękę i obrócił w swoją stronę. Chwycił jej twarzy w swoje dłonie i popatrzył w oczy, które były całe zaszklone. Obojgu serca biły jak szalone. Ułamek sekundy później jego usta złączyły się z wargami blondynki w namiętnym pocałunku...



No i jeszcze dwa dni i mamy wyczekiwane Euro! ;D I'm very happy! Jak ja uwielbiam ten stan! ♥
Dzięki za kolejny list! ;D
Przepraszam, ze dopiero dzisiaj, ale szkoła... ;)
Jak ja uwielbiam ten cytat Łukasza ♥
pozdrawiam ciepło! ;*