Osiemdziesiąt pięć

- Naprawdę nie wiem, jak udało wam się to wszystko przed nami ukryć – zaśmiała się Iwona, kiedy wszyscy schodziliśmy już z góry.
- Jakoś się udało – uśmiechnął się Grzesiek i objął mnie jednym ramieniem.
- To co, teraz zostaje tylko ślub i dzieci – zaśmiał się Piotrek.
- Tak ci się pali do zostania chrzestnym? - zapytał śmiejący się mój środkowy.
Zeszliśmy ze schodów i ruszyliśmy w stronę wyjścia na taras.
- A żebyś wiedział! - zawtórował mu śmiechem Nowakowski.
Uśmiechnęłam się pod nosem.
- Siadajcie – wskazałam przyjaciołom miejsca. - Skoczę po coś mocniejszego.
- I to mi się podoba! - zaśmiał się Igła. - Trzeba opić dom, żeby się przypadkiem nic mu nie stało.
Wbiegłam do salonu, a później do kuchni, gdzie z lodówki wyciągnęłam jedną zero siedem i naszykowałam kieliszki.
- Em? - w kuchni pojawił się Zbyszek z małą Julką na rękach.
- Tak? - spytałam kładąc ostatni kieliszek na tacy.
- Mogę gdzieś położyć małą? - zapytał. - Jakoś nie zaciekawiła ją wycieczka po domu i zasnęła.
Uśmiechnęłam się lekko i powiedziałam:
- Sypialnia jest jej.
- Dzięki – uśmiechnął się do mnie i ruszył w stronę schodów.
No i gdzie ta Kamila znalazłaby drugiego takiego Bartmana?
Zabrałam wszystko, co miałam zabrać i wyszłam na taras.
- Pięknie tu macie – uśmiechnęła się Iwona rozglądając się po ogródku i widokami poza nim.
- Jeszcze wiele trzeba zrobić... - zaczął Grzesiek obracając plaster karkówki.
- Ale i tak jest pięknie – wdarłam mu się w zdanie.
- Jak zwykle masz racje – zaśmiał się głośno, co spowodowało, że „zgromiłam” go spojrzeniem.
- Możemy iść się kawałek przejść? - zapytał Sebastian wskazując palcem polną drogę.
- Pewnie, tylko opiekuj się siostrą – odpowiedział mu jego tato.
- Zawsze się opiekuję – uśmiechnął się Seba i wziął dziewczynkę za rączkę i ruszyli w stronę furtki.
- Nie patrz takimi maślanym wzrokiem – zaśmiał się do mnie Igła. - Uśmiechnij się do Kosy...
Uderzyłam go lekko w ramię.
- Krzysiek – zganiła go żona.
- No co? - nie przestawał się śmiać.
- Takie rzeczy tylko wieczorem – zaśmiał się wchodząc nagle na taras Zibi.
- To się uśmiechnę wieczorem – palnęłam głupio i z głupim uśmiechem.
- Oooo... - z gardeł zaproszonych siatkarzy wydobył się taki oto dźwięk, a ja pokręciłam z dezaprobatą głową.
- To, o której mamy się zmyć? - zapytał śmiejący się blond środkowy.
- Rano o czwartej – powiedział również śmiejący się Grzesiek. - A teraz w górę szkło!
Szybko rozlałam wódkę do wszystkich kieliszków.
- To co, aby wam się tutaj dobrze mieszkało – powiedział Krzysiek trzymając już swój kieliszek.
- I żebym się doczekał tego chrześniaka – wyszczerzył się Piotruś.
- Oj, się doczekasz – Grzesiek puścił mu perskie oczko i przechylił swój kieliszek, co po sekundzie poczynił każdy.
Skrzywiłam się, kiedy ostry płyn wdarł się do mojego gardła, ale szybko zapiłam go colą i było po wszystkim.
- A teraz, kto chce coś zjeść?! - zapytał głośno brązowooki.
Przez kolejną godzinę siedzieliśmy na tarasie, rozmawialiśmy, śmialiśmy się i jedliśmy. Za dużo razy poruszany był temat dzieci, oj zdecydowanie, a już szczególnie przez Pita.
- Głodnemu chleb na myśli – zaśmiałam się do Nowakowskiego. - Alka, uważaj w nocy, bo ja bym się bała – powiedziałam do przyjaciółki.
- No właśnie nie wiem, czy nie spać dzisiaj w twoim starym mieszkaniu...
- Ej, ej, ej! - odezwał się Piotrek. - Ty mi tu kobiety nie sprowadzaj na złą drogę – pogroził mi palcem i objął Alę jednym ramieniem, po czym czule pocałował ją w czoło. - I pamiętaj, głodny głodnemu chleb wypomni – wyszczerzył się, a cała reszta wybuchnęła śmiechem.
- Z kim ja żyję – pokręciłam głową.
- Z najlepszymi przyjaciółmi pod słońcem – wyszczerzył się Krzysiu.
- Tato! - usłyszeliśmy krzyk Dominiki, a po chwili zobaczyliśmy ją wbiegającą na taras.
- A gdzie zgubiłaś brata? - zapytał Krzysiu sadzając ją na swoich kolanach.
Jak na zawołanie Sebastian pojawił się na tarasie.
- Mogę jeszcze iść na godzinkę? - spytał.
- Gdzie? - wtrąciła się Iwona.
- Do kolegów – powiedział.
Uśmiechnęłam się pod nosem. A to ci kłamca jeden! Siedziałam akurat tak, że miałam najlepszy widok na ulicę przed domem. Wcale nie stali tam koledzy, no chyba, że już przestałam rozpoznawać płeć żeńską.
- Szybki jesteś – zaśmiał się libero.
- To jak, mogę? - spojrzał na ojca z nadzieją.
Igła kiwnął głową.
- Dzięki! - krzyknął chłopak i ruszył w stronę furtki.
- Tylko na godzinę, nie dłużej! - krzyknął za nim siatkarz.
- To szybkie zapoznawanie się, to ma po tobie – zaśmiał się Piotrek.
- Już szczególnie z kobietami – zaśmiał się najstarszy w towarzystwie.
- Co? - zdziwili się Nowakowski z Bartmanem.
- Skąd wiesz? - zapytałam.
- Takie rzeczy się wie – uśmiechnął się szeroko Krzysiu. - Będziecie mieli swoje dzieci, to się dowiecie.
- Ciekawe... - mruknął wesoło Nowakowski.
- Ale ja wam nic nie powiedziałam – szepnęła Dominika, a wszyscy dorośli wybuchnęli śmiechem.
Kolejna godzina minęła tak jak poprzednia. Kiedy tylko na tarasie pojawił się Sebastian, nie trzeba było zmuszać go do jedzenia. Jadł aż mu się uszy trzęsły.
- My się będziemy zbierać – z krzesła podniosła się Kamila, a po niej także i Zbyszek.
- Już? - zapytałam.
- Musimy jeszcze wykąpać małą, a po tym jak u was spała, to wątpię, że szybko zaśnie nam – odpowiedziała siostra Grześka.
- No tak – powiedziałam i również podniosłam się z krzesła.
Para pożegnała się z naszymi przyjaciółmi i weszli do salonu, a ja za nimi. Kamila pognała na górę, a Zbyszek został ze mną na dole.
- Powiedziałem jej wszystko o Gośce – mruknął i oparł się o barek.
- I jak zareagowała? - zapytałam stając naprzeciw.
- W sumie to nawet dobrze...
- To dlaczego masz taką minę? - spytałam.
- Bo później mi to wypomniała – powiedział cicho.
- Co zrobiła? - zdziwiłam się na jego słowa.
- Zwróciłem jej uwagę, że lekko przesoliła zupę, a ta na to, że mam iść do Gośki, to pewnie będzie lepsza.
- Nie wierzę – mruknęłam i również oparłam się barek.
- Ja też nie, ale tak było – skrzywił się.
- Pogadać z nią? - zapytałam i złapałam go za rękę.
- Nie – pokręcił głową. - Sam to dzisiaj zrobię.
- Jesteśmy gotowe – powiedziała Kamila schodząc z góry z małą Julką na rękach.
Uśmiechnęłam się ciepło do Zbyszka i puściłam jego dłoń, bo nie daj Boże Kamila mogłaby sobie coś pomyśleć. W salonie pojawił się również Grzesiek.
- Cieszę się, że wpadliście – uśmiechnął się.
- My też – Zibi odwzajemnił uśmiech. - Pięknie tu macie i uważajcie, bo czasem mogę wpaść z niezapowiedzianą wizytą – zaśmiał się.
- Zapraszamy – oświadczył środkowy.
- Dzięki za świetną imprezę – odezwała się Kamila i uśmiechnęła się w naszą stronę.
- Polecamy się na przyszłość – uśmiechnęłam się.
Zbyszek ruszył w stronę drzwi, a my za nim.
- Gdybyście potrzebowali jakiejś pomocy, to dzwońcie – powiedział ZB9, kiedy byli razem z Kamilą już przy samochodzie, a my staliśmy przy bramie.
- Jasne – odparliśmy oboje w tym samym czasie.
Siostra Grześka zapięła bezpiecznie Julkę i odwróciła się w naszą stronę.
- Jeszcze raz dzięki – uśmiechnęła się. - Cześć – pomachała i zamknęła tylne drzwi.
- Ja też – uśmiechnął się Zbysiu. - Na razie – otworzył drzwi kierowcy.
- Trzymajcie się – pomachałam na pożegnanie, a po sekundzie atakujący zamknął drzwi auta.
Patrzyliśmy z Grześkiem na samochód, póki nie zniknął z naszego pola widzenia.
- Zbyszek ci coś powiedział, prawda? - zapytał środkowy obejmując mnie ramieniem.
Westchnęłam głęboko i kiwnęłam głową.
- Rozumiesz, że Kamila wypomniała mu Gośkę? - zadarłam głowę, aby na niego spojrzeć.
- Powiedział jej o wszystkim?
- Powiedział, a później, kiedy zwrócił jej uwagę, że trochę przesoliła zupę, a ta mu na to, że Gośka mu zrobi lepszą...
- Nie fair – powiedział i oparł brodę na mojej głowie. - Myślisz, że przez to dzisiaj na początku była taka dziwna w stosunku do nas?
- Moim zdaniem, to Zbyszek się tak powinien zachowywać, a nie ona – mruknęłam pod nosem.
- Wyjaśnią sobie wszystko i będzie jak dawniej.
- A tobie co powiedziała dzisiaj, po tym jak poszłam zresztą na górę? - zapytałam odwracając się w jego stronę.
Westchnął głośno.
- Pytała, czy aby na pewno wszystko dogłębnie przemyślałem.
- W stosunku do mnie – powiedziałam pewnym głosem.
- Tak, w stosunku do ciebie i do tego wszystkiego. Nie przejmuj się tym – uśmiechnął się lekko i pocałował mnie w czoło. - Powiedziałem jej, żeby zajęła się swoim życiem, a nie wpieprzała w cudze i raczej zrozumiała, bo nie chodziła już jak naburmuszona kaczka...
Zaśmiałam się cicho.
- No co? - zapytał.
- Naburmuszona kaczka? - spytałam lekko się śmiejąc. - Chyba kwoka.
- Nieważne – machnął ręką. - Wracamy? - zapytał kiwając głową w stronę domu, po czym wyciągnął swoją dłoń.
Kiwnęłam głową i ujęłam jego dłoń z lekkim uśmiechem.
Wracamy do własnego domu...


No cześć! :)
Jak tam w szkole w drugim tygodniu? Zmęczeni? Zawaleni kartkówkami, zadaniami itp.? ;p
9 DNI DO MIESTRZOSTW EUROPY! Radujmy się ;D
Mam do Was maleńkie pytanko... Macie jakiś cytat lub cytaty, które są Waszymi ulubionymi? Byłabym wdzięczna za odpowiedź :)
Pozdrawiam ;*