Siedemdziesiąt dwa

Następnego ranka od razu po ósmej podniosłam się z łóżka. Szybko połknęłam tabletki i ubrałam się. Zapakowałam wszystko, co udało mi się zrobić wczoraj i udałam się do domu Ignaczaków, gdzie dzieciaki wylegiwały się na kanapie, a Iwona krzątała się w kuchni. Krzysiek oczywiście był już na treningu.
Przez kolejne dwie godziny dekorowaliśmy razem z dzieciakami salon. Kiedy wreszcie wszystko było na swoim miejscu, uśmiechnęłam się. Wszystko było tak jak chciałam. I oby tak zostało.
Iwona obiecała mi, że wstawi do piekarnika kaczki, a ja spokojnie mam jechać do Grześka i zająć go czymś przez następne kilka godzin. Podziękowałam jej bardzo, oczywiście dzieciakom też i ruszyłam na parking pod halę.
Po kilku minutach mojego czekania z budynku zaczęli wychodzić zawodnicy, ale nigdzie nie widziałam Grześka. Wszystkie samochody już zniknęły z parkingu i wtedy wreszcie pojawił się na horyzoncie mój kochany siatkarz. Wyskoczyłam szybko z auta i z wielkim uśmiechem rzuciłam mu się na szyję.
- Wszystkiego najlepszego! - krzyknęłam i mocno go pocałowałam. - Spełnienia marzeń! - kolejny pocałunek.
- Spełniają się przecież – uśmiechnął się tuż przy mojej twarzy.
- Żeby spełniło się każde – zaakcentowałam ostatnie słowo i ponownie wpiłam się w jego usta. - I zdrowia! - kolejny całus. - Czegoś jeszcze? - zastanowiłam się.
- Zamieszkania razem z tobą – przypomniał mi z uśmiechem.
- A no tak! - zaśmiałam się krótko. - Abyś wytrzymał ze mną jak najdłużej i nie wyrzucił po kilku dniach wspólnego mieszkania – kolejny pocałunek, tym razem najdłuższy spośród wszystkich.
- Dziękuję – uśmiechnął się dalej trzymając mnie, abym nie poleciała prosto na zimną nawierzchnię.
- Możesz mnie już puścić – powiedziałam.
- Nie – pokręcił głową z uśmieszkiem i ruszył w stronę mojego samochodu.
Zaśmiałam się i pokręciłam głową.
- Postaw mnie – uśmiechnęłam się, kiedy byliśmy już przy volvie. - Mam coś dla ciebie.
- Nie trzeba było, wystarczysz mi ty – cmoknął mnie w policzek.
Wyszczerzyłam się tylko i próbowałam wyswobodzić się z jego uścisku. Po chwili i jego pomocy, mi się to udało. Otworzyłam drzwi auta i wyciągnęłam z niego niedużą kopertę, która obwiązana była czerwoną wstążką.
- Proszę – wręczyłam mu prezent z wielkim uśmiechem.
- Co to? - zapytał rozwiązując kokardę.
- Otwórz, a zobaczysz – wyszczerzyłam zęby w uśmiechu.
Odwiązał wstążkę, którą od niego wzięłam, a potem otworzył kopertę i wyjął z niej kilka kartek.
- Mówiłeś, że nie masz czasu się zapisać na jazdy – zaczęłam, a on zaczął rozkładać kartki – ale teraz nie masz już odwrotu.
Błądził wzrokiem po zapisanych kartkach, a po chwili na jego twarz wstąpił uśmiech.
- Podoba się? - zapytałam.
- Jeszcze pytasz! Jasne, że tak! - krzyknął i mocno mnie pocałował.
Wystarczyło mi to w szczególności.
- Jak zdasz, to jestem pierwszą osobą, którą przewieziesz motorem – powiedziałam.
- Masz to jak w banku – objął mnie jednym ramieniem i pocałował w czoło. - Dziękuję.
- Tylko zdaj ten egzamin na piątkę – zaśmiałam się i spojrzałam na jego roześmianą twarz.
- Jak sobie życzysz – uśmiechnął się do mnie szeroko i pocałował namiętnie.

Jakieś dwadzieścia minut później zaparkowałam pod blokiem środkowego. Szybko wysiadłam z volva i podbiegłam do alfy. Kiedy i Grzesiek wysiadł z auta, pociągnęłam go za rękę i skierowałam nas w stronę jego garażu.
- Iwona pokazała mi miejsce, gdzie można sobie swobodnie pojeździć – powiedziałam i kazałam otworzyć mu garaż. - Więc pojeździsz trochę, a ja ocenię, czy zdasz to na piątkę, czy nie – wyszczerzyłam zęby w uśmiechu, a on lekko mnie pocałował.
Szybko uporał się z otwarciem i po kilku sekundach byłam już przy motorze.
- Nie boisz się? - spytał podając mi kask.
- Czego? - spojrzałam na niego nic nie rozumiejąc.
- Dać mi go w swoje ręce?
- To samo pytanie mogę zadać tobie, jeśli chodzi o dom – uśmiechnęłam się i puściłam mu perskie oczko. - Więc odpowiedź brzmi, nie, nie boję się.
Wyprowadziłam motor z garażu, który po chwili został zamknięty przez Grześka. Wskoczyłam na harleya, a po chwili poczułam jak w pasie obejmują mnie dłonie bruneta.
- Wiesz, że lepszych urodzin nie mogłem sobie wymarzyć? - zamruczał mi do ucha.
Uśmiechnęłam się szeroko i założyłam swój kask.
- Trzymaj się mocno – powiedziałam i szybko odpaliłam motor.
Po kilku sekundach pędziliśmy już ulicami Rzeszowa, całkowicie wolni od czegokolwiek. Bo kiedy czujesz wiar we włosach, żadne problemy cię nie obchodzą...

Po półgodzinnej jeździe, zatrzymałam motor tuż przy brzegu wylanej asfaltem drogi, ale rzadko uczęszczanej. Czy w ogóle ktoś wiedział o istnieniu tej drogi? Iwona nawet nie powiedziała mi dokąd ona prowadzi. Wiadome było jedno, była poprowadzona przez las.
- Teraz ty grasz pierwsze skrzypce – uśmiechnęłam się stojąc na asfalcie.
Uśmiechnął się do mnie najszerzej jak chyba tylko mógł, a dla mnie było to najlepsze podziękowanie, jakie tylko mogłam sobie wymarzyć.
- Wskakuj – kiwnął głową do tyłu. - No chyba, że boisz się ze mną pojechać.
- Z tobą to ja się niczego nie boję – pocałowałam go i po chwili siedziałam już na motorze i obejmowałam Grześka mocno w pasie.
Przez kolejne trzy godziny środkowemu uśmiech nie schodził z twarzy, a ja byłam prze szczęśliwa. Sprawiłam mu prezent, które się bardzo spodobał, więc czego chcieć więcej?
Kiedy już przemarzliśmy na tyle, że postanowiliśmy jechać na gorącą herbatę, zamieniliśmy się miejscami i pojechaliśmy do mojego mieszkania. Grzesiek nastawiał właśnie wodę na herbatę, a ja postanowiłam się przebrać. Tylko w co, aby nie zauważył, że jednak jakaś impreza się szykuje?
Wpadłam do sypialni i stanęłam przed swoją szafą. Przez pięć minut tak stałam i nic nie wymyśliłam.
- Słońce, co ty tam tak długo robisz? - dobiegło mnie wołanie środkowego z kuchni.
- Nic, nic – odkrzyknęłam. - Tylko myślę, jak tu się nie zdradzić – mruknęłam pod nosem. - Zaraz przyjdę!
Drapnęłam z szafy jasnoniebieskie rurki, bawełnianą koszulkę z krótkim rękawem, również niebieską i szybko się przebrałam. Wyszłam cicho z sypialni i oparłam się o futrynę drzwi, aby poobserwować trochę Grześka. Krzątał się po kuchni i nucił sobie coś pod nosem i do tego z uśmiechem na ustach. Nagle znieruchomiał i spojrzał w moją stronę.
- Co?
- Nic, nic – uśmiechnęłam się i usiadłam na krześle w kuchni. - Nie mogę sobie po prostu na ciebie popatrzeć? - uniosłam jedną brew do góry i wzięłam od niego kubek z herbatą.
Zaśmiał się cicho i usiadł naprzeciw mnie również z kubkiem gorącego napoju.
Wtem rozległ się dźwięk mojego telefonu.
- Halo? - odebrałam po kilku sekundach.
- Em, za jakieś pół godziny możecie przyjechać – powiedziała zadowolona Iwona. - Wszyscy już są i czekają.
- Dobra i dzięki – uśmiechnęłam się.
- Nie masz za co – odparła i zakończyła połączenie.
Wsunęłam telefon do kieszeni i upiłam łyk herbaty. Wstałam i chwyciłam Grześka za rękę.
- Chodź.
- Gdzie? - zapytał i wstał.
- Twoje urodziny się jeszcze nie skończyły – uśmiechnęłam się i chciałam go pociągnąć do siebie, ale był szybszy i po sekundzie byłam już przy jego klatce piersiowej.
- Nie możemy zostać tutaj? - zamruczał mi do ucha. - Wypijemy herbatę... A potem... - dotknął ramiączka stanika, które było widoczne, ponieważ rękawek koszulki zsunął mi się z ramienia.
- Pomyślimy nad tym, a teraz chodź – z trudem oderwałam się od jego klatki piersiowej i pociągnęłam do przedpokoju.
Nałożyliśmy kurtki oraz buty i wyszliśmy z mieszkania. Wskoczyliśmy na motor i ruszyliśmy w drogę do domu Ignaczaków, gdzie czekali wszyscy nasi przyjaciele, koledzy z klubu i rodzina...



Nie wiem, czy wiecie, czy nie wiecie, ale Wojtek Grzyb po raz trzeci został tatą! Wczoraj urodziła mu się córeczka :) Gratulujemy! ;)
Dzięki za kolejny list! :)
Czy ktoś tak jak ja, chce powrotu Igły?! Kuźwa! ;/
Dzięki za oddane głosy w konkursie KibicoweLove i jeśli można, to kto jeszcze nie zagłosował, a opowiadanie się podoba, to może to zrobić tutaj: http://kibicowelove.blogspot.com/2013/08/konkurs-najlepsze-opowiadanie-2013-roku.html :) Możecie też głosować na inne opowiadania, więc zapraszam! ;p Z góry dzięki za wszystkie głosy! ;D
Do piątku! ;*
poziomkowa.

https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci