Trzydzieści

- Wszystko zaczęło się, kiedy miałam szesnaście lat. Pod koniec sierpnia odbywały się mistrzostwa Polski w tenisie ziemnym Juniorów. Wszyscy mówili, że wygraną mam w kieszeni, a ja nawet nie rozpoczęłam meczu. Weszłam na kort uśmiechnięta, a po chwili byłam wynoszona z niego na noszach. Zemdlałam i obudziłam się dopiero w szpitalu podłączona do jakiś kabelków, a w tle pikało urządzenie, które doprowadzało mnie do szału. Zresztą do teraz działa mi ono na nerwy – skrzywiłam się. - Wracając... W sali byli moi rodzice, Karol razem z Anką, jego żoną, Krzysiek razem z Iwoną, którzy nie mieli za ciekawych min. Nie chcieli mi powiedzieć o co chodzi, co strasznie doprowadzało mnie do szału, a dochodził do tego jeszcze gniew, że musiałam trafić tutaj właśnie w tym samym czasie, w którym trwał ostatni mecz mistrzostw. Miałam grać wtedy z moim największym wrogiem. Znałyśmy się jak łyse konie, ale też nienawidziłyśmy się. Trochę podzielił nas sport, ale to nie był główny powód. Milenie umarła mama, a ona razem z jej ojcem oskarżali o to moją mamę. Moja mama razem z panią Grażyną jechały wtedy razem samochodem, ale to nie moja rodzicielka prowadziła auto. Pan Jan mówił, że to moja mama zagadała Grażynę i dlatego tamta spowodowała wypadek, co wcale prawdą nie było. Byłam na siebie wściekła, że pozwoliłam odebrać Milenie to mistrzostwo. To chyba moja największa porażka w całym życiu. No bo przecież nie ma nic gorszego dla sportowca, jak zawiedzenie samego siebie w meczu o mistrzostwo Polski. Znieśli mnie na noszach z kortu, co było dla mnie upokorzeniem. Oczywiście Milena powiedziała, że bardzo, ale to bardzo mi współczuje i życzy mi powrotu do zdrowia, ale ja od razu poznałam, że mówi, to tylko pod publikę. Mało co nie wyrzuciłam telewizora z szpitalnego pokoju, kiedy widziałam jak się szczerzy do kamery i stoi z pucharem dumna z siebie. Ale wracając do szpitala... Lekarze zrobili mi masę badań i okazało się, że mam chore serce... - przełknęłam ślinę patrząc ciągle na Grześka. Słuchał mnie w skupieniu, ale kiedy usłyszał ostatnie słowa, spojrzał na mnie niedowierzającym wzrokiem. - Okazało się, że potrzebne jest nowe serce, bo inaczej... - głos na chwilę mi się zawahał. - bo inaczej umrę... Pamiętam moją pierwszą reakcję; niedowierzanie, złość i zadawane sobie po milion razy pytania: dlaczego właśnie ja? Co ja takiego zrobiłam? Dlaczego? Później pojawiły się łzy i nikogo nie chciałam widzieć. Kiedy tylko w drzwiach pojawiał się ktoś z rodziny albo Krzysiek lub Iwona, odwracałam wzrok i prosiłam, aby wyszli. Nikogo z nich nie dopuszczałam do słowa. Nie mogłam pogodzić się z tym, że ktoś musi zginąć, abym ja mogła żyć. Byłam w szpitalu przez dwa tygodnie. Przez ten czas nie przespałam w całości żadnej nocy. Co noc, ten sam sen. Zabijam kogoś i wyrywam z jego piersi serce, aby przeżyć. Budziłam się przeważnie o trzeciej i nie mogłam zasnąć, bo kiedy tylko zamknęłam oczy, pojawiał się obraz ze snu. Przez piętnaście miesięcy budzisz się z nadzieją, że to jednak nie jest prawda. Nie ma żadnej choroby niedokrewnej serca, a ty jesteś w pełni zdrowa i zadowolona z życia – czułam jak moje oczy zaczynają wilgotnieć. - Dwudziestego marca dowiedziałam się, że przeszczep jest możliwy, bo znalazł się dawca. Moja matka płakała ze szczęścia, a ja z rozpaczy. Ktoś jednak poświęcił swoje życie, aby ratować inne, moje... - przełknęłam ślinę i zamrugałam szybko powiekami, aby jakoś powstrzymać łzy, które już napływały do moich oczu. - Dochodził jeszcze strach związany z tym, że operacja przecież mogła się nie udać, ale wszystko się jednak udało. Rodzice, Karol, Krzysiek z Iwoną byli szczęśliwi, a ja miałam wyrzuty sumienia. Już w pierwszą noc po przeszczepie, chciałam skontaktować się z rodziną osoby, od której dostałam serce. Lekarze nie chcieli podać mi adresu, ani nawet danych. Nie wiedziałam nawet, czy serce dostałam od mężczyzny czy od kobiety. Powiedziałam o tym Krzyśkowi, a on, nie wiadomo skąd, dostał adres siostry chłopaka, którego serce teraz we mnie bije. Napisałam list, krótki. „Przepraszam i dziękuję...” tylko to zdołałam napisać. Dopiero, kiedy koperta z listem znalazła się w skrzynce, zrozumiałam, że przecież ta dziewczyna może nie życzyć sobie takich rzeczy, ale było już za późno. Odpowiedź przyszła po dwóch tygodniach, w ten sam dzień, w którym wychodziłam ze szpitala. Nie spodziewałam się odpowiedzi, a co dopiero tak długiej. W kopercie było zapisanych pięć kartek, a do tego zdjęcie chłopaka, który oddał mi swoje serce. To jego fotografia jest w moim portfelu – wyznałam prawdę. - Przypomina mi zawsze, żebym się nie poddawała, walczyła o każdy dzień. To właśnie przez list, który dostałam od siostry Przemka, pokochałam motoryzację. Chłopak kochał motory, a ja chciałam, aby jego serce wciąż znajdowało się przy czymś, co kocha. Nie przypuszczałam, że aż tak bardzo mnie to zafascynuje. Jego siostra opisała mi chyba całe jego życie, a ja czytałam te kartki tyle razy, że znam je na pamięć. Napisała mi także, żebym nie miała żadnych wyrzutów sumienia i, że nie mam za co przepraszać. Na końcu listu napisała, abym cieszyła się każdym nowym dniem, tak jak robił to Przemek. Prosiła, żebym go nie zawiodła. Właśnie wtedy zaczęłam uśmiechać się na nowo, prowadzić normalne rozmowy, a nawet koszmary odeszły. Od dziewięciu lat zdjęcie Przemka jest blisko mnie i mi pomaga. Pomaga wierzyć, że każdy dzień jest małym życiem i trzeba przeżyć go jak najlepiej się potrafi – westchnęłam. - A te wszystkie leki... Muszę je brać codziennie, o wyznaczonej porze już do końca życia, bo mój organizm może odrzucić przeszczep... Ja pogodziłam się z chorobą, ale to tylko dzięki siostrze Przemka...
Zakończyłam swoją wypowiedź i spojrzałam na Grześka, który siedział wpatrzony we mnie. W jego oczach ciągle czaiło się niedowierzanie, a teraz także i ból. Objął mnie opiekuńczo ramieniem, a ja lekko się uśmiechnęłam.
- Cieszę się, że mam takiego przyjaciela jak ty – powiedziałam.
- Mogłaś mi powiedzieć od razu, bardziej bym uważał – westchnął, a ja popatrzyłam na niego.
- Z czym? - zapytałam.
- Z tymi rowerami – kiwnął głową na stojące pojazdy – jeszcze w taką pogodę jak dzisiaj.
- Nie ma przeciwwskazań, żebym mogła uprawiać jakiś sport – oznajmiłam patrząc prosto w czekoladowe tęczówki, w których czaił się ból.
- Ale aż tak się wysilać nie powinnaś – powiedział nie spuszczając ze mnie wzroku.
- Mówisz jak Karol – westchnęłam zrezygnowana. - Ja nie chcę się w jakikolwiek sposób ograniczać – wyznałam. - Ja chcę normalnie żyć.
- Ja to rozumiem, ale...
- Nie ma żadnego „ale” - przerwałam mu. - A poza tym, obiecałeś mi coś, pamiętasz? - uśmiechnęłam się lekko.
- Pamiętam – skrzywił się lekko. - Tylko gdybym wiedział co obiecuję, to nie wiem, czy bym zrobił to jeszcze raz... - westchnął.
- Ale obiecałeś – uśmiechnęłam się. - Ej, nie powiedziałam ci tego, żebyś teraz był smutny – szturchnęłam go łokciem w żebra. - Jeszcze na tamten świat się nie wybieram – uśmiechnęłam się szeroko i podniosłam z ziemi. - Wstawaj – wyciągnęłam przed siebie rękę. - Już ci powiedziałam, że chcę żyć jak każdy inny człowiek. Nie utrudniaj mi tego – popatrzyłam w czekoladowe tęczówki.
Zamachałam otwartą dłonią, którą po chwili ujął i jakimś cudem, pomogłam mu wstać.
- Nie smucimy się, panie Kosok – uśmiechnęłam się i zabrałam mu okulary, które wisiały na jego białej koszulce. - Trzeba żyć! - włożyłam okulary i ruszyłam w stronę roweru.
Cieszyłam się, że wreszcie powiedziałam mu o wszystkim. Gdzieś głęboko poczułam jakąś ulgę. Przynajmniej nie będę już go w żaden sposób okłamywać. Jeszcze tylko trzeba powiedzieć o tym Piotrkowi i Zbyszkowi. Oni też nie zasługują na to, aby ich okłamywać.
- To co, jakiś obiad? - zapytałam wsiadając na rower.
- Jasne – Grzesiek wreszcie odwzajemnił uśmiech, z czego byłam bardzo zadowolona.

Przez całą drogę Emilka gadała jak najęta, a Grzesiek wpatrywał się w nią z podziwem. Przeszła przeszczep serca, śmierć rodziców, a jednak uśmiecha się i walczy o każdy dzień. Powiedziała, że każdy dzień jest małym życiem.
Coś w tym jest, pomyślał Kosa.
Kolejny raz utwierdził się w przekonaniu, że ta dziewczyna zwyczajna nie jest. Przeszła tyle, a jednak dalej potrafi żyć. I chce przeżyć życie jak najlepiej. Czytał gdzieś, że osoby, które otarły się w jakiś sposób o śmierć, bardziej doceniają swoje życie. Jeszcze parę minut temu by zgodził się z tym w stu procentach, ale teraz nie. Emilia obudziła w nim jakąś cząstkę tego, aby cieszyć się każdym dniem, nie ważne jaki jest. Sprawiła, że bardziej zaczął doceniać swoje życie. Bo przecież mogło go nie być tutaj, teraz, właśnie z nią. Przecież mógł nie grać w siatkówkę, nie miałby tylu medali i osiągnięć. Utwierdził się też w przekonaniu, że kilka sekund potrafi zmienić życie człowieka. I jego się zmieniło. Zmieniło się na lepsze, bo zaczął dostrzegać rzeczy, które wcześniej uważał za zwykłe błahostki. Wszystko to było zasługą malutkiej wzrostem, wielgaśnej sercem, blondynki.
Wiedział, że będzie jej wdzięczny za to do końca życia.
Ciągle przez jego głowę przelatywało pytanie: dlaczego właśnie Emilka musiała zmierzyć się z takim losem? Przecież była miłą, sympatyczną osóbką, której nie dało się nie lubić. Miał żal do Boga, że akurat tak musiał rozdać swoje karty i jej wlepić tę chorobę.
Nie ma sprawiedliwości na tym świecie, przemknęło mu przez głowę.
Emilka pogodziła się z chorobą, ale czy on będzie wstanie się z tym pogodzić? Zależało mu przecież na niej i wiedział, że nie może pozwolić na to, aby ktoś jeszcze kiedyś ją skrzywdził albo, żeby coś jej się stało. Właśnie wtedy obiecał sobie, że zrobi wszystko, aby życie blondynki było takie jak chciała ona...

No i mamy trzydzieści :) Mam nadzieję, że w końcu zaspokoiłam Waszą ciekawość, co do choroby Emilki :)
Dzisiaj jestem w cudownym humorze, chociaż wieje, jest pochmurno i leje jak z cebra :D A jak u Was z humorkiem i pogodą? ;p
Jejku, jak ja uwielbiam to zdjęcia! ♥ + zazdroszczę temu Maluchowi :D


Do jutra, poziomkowa ;*

https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci