Dwadzieścia trzy

- Po co pani przyszła? - zapytałam.
- Po rzeczy mojego syna – odpowiedziała zimno dalej mierząc mnie wzrokiem. - Myślałam, że masz trochę więcej taktu i nie przyprowadzisz do waszego wspólnego mieszkania swojego kochanka – prychnęła patrząc na Grześka.
Miałam ochotę walnąć jej prosto w twarz. Kto tu nie miał taktu, do jasnej cholery?!
Mama Jurka nigdy mnie nie lubiła, wiedziałam to od początku naszej znajomości. Kiedy tylko Jurek przyprowadził mnie po raz pierwszy do swojego domu, jego mama nie szczędziła ostrych słów w stosunku do mnie. Krytykowała to jak się ubieram, a nawet to, że nie potrafię wypowiedzieć się na temat polityki. Polityki! Ludzie kochani! Powiedziałam jej też kilka nie przyjemnych słów, wstałam z impetem od stołu przy okazji wywracając krzesło (dobrze, że go nie połamałam, bo nie wiem czy bym się wypłaciła przez następne dwa lata), trzasnęłam drzwiami i odjechałam z piskiem opon. Na szczęście przyjechaliśmy wtedy moim samochodem. Kiedy przyjechałam wreszcie do mieszkania, Jurek przeprosił mnie za swoją matkę. Jak wspomniałam wcześniej, wydawało mi się, że był spokojnym człowiekiem, ale po tym jak potraktował Zbyszka stwierdziłam, że wcale go nie znam.
- Bardzo mi przykro, że nie potrafi rozróżnić pani przyjaźni od związku – uśmiechnęłam się uroczo, a kobieta zwęziła oczy. - A wracając do kochanków, to pani syn sprowadzał do MOJEGO mieszkania – lokum było moje, Jurek dokładał się tylko do rachunków – swoją kochankę.
- Jak śmiesz! - odparła głośno.
- A śmiem! - krzyknęłam i chwyciłam jedno z pudeł, w którym były ubrania Jurka. - Rzeczy – powiedziałam i wyszłam na balkon – zabierze pani spod bloku! - Ryknęłam i wyrzuciłam karton przez balkon.
Jak się bawić, to się bawić. Drzwi wyjebać nowe wstawić – tak powiedziała mi kiedyś szesnastoletnia córka Karola. Nie wypada, żeby nastolatka używała takich słów, ale byłam jej teraz za to dozgonnie wdzięczna, ponieważ ulżyło mi, kiedy zobaczyłam latające ubrania za oknem.
Pani Jadwiga patrzyła na mnie jak na jakąś wariatkę, a Grzesiek powstrzymywał się, aby nie wybuchnąć śmiechem. W sumie, to mnie też zbierało się na śmianie, ale zdradzić się przecież nie mogłam.
Chwyciłam kolejne dwa pudła z ubraniami i postąpiłam z nimi podobnie jak z tym pierwszym. Matka Jurka słowa z siebie wydusić nie mogła. Stała w tym swoim eleganckim ubraniu, z perłami na szyi i patrzyła co robi jej niedoszła synowa.
Piękne zakończenie naszej znajomości.
Ostatnie pudło, w którym były rzeczy Jurka wylądowało za oknem. Potłuczone figurki i tego typu rzeczy pogruchotały się jeszcze bardziej.
Naprawdę, jaka szkoda.
Czułam się tak jakby jakiś ciężar spadł mi z serca. Złożyłam ręce na piersi i wbiłam wzrok w zaskoczoną Jadwigę.
- Coś jeszcze? - zapytałam unosząc do góry brwi.
- Ty...! - wskazała na mnie palcem.
- Tak wiem, może i jestem niezrównoważona psychicznie, ale przynajmniej nie będę należała do tak zadufanej w sobie rodziny – uśmiechnęłam się szeroko patrząc jej prosto w oczy. - A teraz – minęłam ją szybkim krokiem i otworzyłam drzwi wejściowe – bardzo proszę panią o opuszczenie mojego mieszkania.
Kobieta zmierzała w moją stronę nie spuszczając z mojej osoby wzroku. Zimnego wzroku. Gdyby mógł on zabijać, leżałabym trupem już kilka minut temu.
- Jeszcze kiedyś się policzymy – wyszeptała groźnie patrząc mi prosto w oczy.
Kiwnęłam tylko głową i zamknęłam drzwi z wielkim hukiem.
Bardzo przepraszam was sąsiedzi!
Mój wzrok napotkał wzrok Grześka. Patrzyliśmy na siebie przez dwie sekundy, a później wybuchnęliśmy śmiechem. Wiem, nienormalna sytuacja, ale kto powiedział, że zawsze wszystko musi być normalne?
- No to tylko ci współczuć takiej byłej przyszłej teściowej – powiedział Grzesiek, kiedy już trochę się uspokoił.
- A bo to myślisz, że to pierwsza taka akcja? - zaśmiałam się i padłam na kanapę.
- I jak ona z tobą wytrzymała? - zaśmiał się siatkarz siadając obok mnie.
- Chyba ja z nią! - powiedziałam i walnęłam go poduszką. - Pamiętam, jak na jakimś bankiecie firmowym próbowała mnie upić – zaśmiałam się. - Ja za alkoholem zbytnio nie przepadam, ale Jadwiga owszem – pokiwałam głową. - Lała mi i sobie do kieliszka, sama wlewała w siebie litry wódki, a ja wylewałam ją do swoich butów – zaśmiał się. - Ja zniszczyłam sobie szpilki, a moja niedoszła teściówka przyznała mi się, że miała romans z dawnym kolegą z liceum, kiedy Jurek miał pięć lat – wybuchnęłam śmiechem przypominając sobie minę Kazimierza, męża Jadwigi i ojca Jurka. Wiem, trochę nie na miejscu, ale ta rodzina po prostu normalna nie była. Kazimierz identycznie jak jego żona mnie nienawidził, a ja ich. Powiedzmy, że toczyła się między nami taka wojna, którą wygrywałam ja. Oczywiście przegrałam parę bitew, ale o wiele mniej niż para staruszków. - Gdybyś widział minę jej męża – klepnęłam śmiejącego się środkowego po ramieniu – Myślałam, że Kazimierz tam padnie – wybuchnęłam śmiechem.
- Jesteś pewna, że w tych truskawkach nic nie było? - zapytał Grzesiek rechocząc.
- Na pewno nic nie było – odpowiedziałam pewnie i kolejny raz wybuchnęłam śmiechem. - Po prostu ta rodzina na mnie tak działa.
- I ty wytrzymałaś tak przez dwa lata? - zdziwił się.
- Jasne – pokiwałam głową. - Trochę nerwów prze nich zjadłam, ale ile się naśmiałam patrząc jak dowiadują się o sobie kilku prawd, o których druga połowa nie miała pojęcia – zaśmiałam się. - Przeze mnie nawet Kazimierz myślał, że Jurek nie jest jego biologicznym synem – wyszczerzyłam się.
- I jak to się skończyło? - zapytał patrząc na mnie z ciekawością.
- Mało co się nie rozwiedli – zaśmiałam się.
Ja to jednak normalna nie jestem. Co to, to nie.
- Ale badania uratowały tyłek Jadwidze – pokiwałam głową. - Pamiętam jak w tamte święta dostaliśmy od nich prezent, którym były trzy bilety – skrzywiłam się lekko. - Dwa bilety na lot Polska – Bułgaria, a tylko jeden na lot Bułgaria – Polska...
- Dostałaś bilet w jedną stronę? - Grzesiek wybałuszył na mnie oczy.
- Dokładnie – zaśmiałam się. - Ale jak widzisz, wróciłam – wyszczerzyłam się.
- I Jurek nic im nie powiedział, nie zwrócił uwagi? - zdziwił się środkowy.
- Wiesz, przy mnie zawsze był wyrachowany, kulturalny, nie wtrącał się w niepotrzebne dyskusje, co niekiedy działało mi na nerwy – wyznałam. - Wtedy też nic nie powiedział, ale przeprosił mnie w domu – wzruszyłam ramionami. - Dalej odnoszę wrażenie, że on po prostu boi się swoich rodziców – westchnęłam. - On miał całkiem inne plany na przyszłość niż bycie prezesem firmy jego ojca. Chciał podróżować, pisać dzienniki, a później je wydawać – uśmiechnęłam się lekko. - Przynajmniej tak mi mówił, ale po tym jak zachował się w mieszkaniu Zbyszka, to niczego już nie jestem pewna, co do niego – pokręciłam głową.
- Tak jakbyś wcale go nie znała – westchnął Kosa.
- Dokładnie – pokiwałam głową.
- Żałujesz? - zapytał patrząc mi prosto w oczy.
- W sumie to nie – uśmiechnęłam się lekko. - Owszem zranił mnie i to mocno, ale niektóre wspomnienia są piękne i nawet nie chcę o nich zapomnieć – mój uśmiech powiększył się trochę.
Grzesiek miał już mi coś powiedzieć, kiedy odezwał się dźwięk jego telefonu mówiący o przychodzącym esemesie.
- Muszę oddać koledze kilka rzeczy – oznajmił czytając wiadomość tekstową. - Za pół godziny powinienem być z powrotem – uśmiechnął się i wstał z kanapy.
- Zaproś go tutaj – zaproponowałam z uśmiechem.
- Nie będzie ci to przeszkadzać? - zapytał patrząc mi w oczy.
- Jasne, że nie – uśmiechnęłam się biorąc do rąk komórkę oraz zeszyt z przepisami. - Ja będę grzecznie pakować resztę swoich rzeczy, a wy sobie pogadacie – puściłam mu perskie oczko i zaczęłam wystukiwać litery na klawiaturze mojego telefonu.
- Super! - ucieszył się. - Dzięki – uśmiechnął się na co tylko kiwnęłam głową, ponieważ chciałam przepisać ten przepis szybko. - To ja idę po rzeczy, będę za chwile – opuścił mieszkanie cicho zamykając za sobą drzwi.
Zdążyłam napisać dwa następne słowa, kiedy w mieszkaniu ponownie pojawił się Kosa. Spojrzałam na niego z zaciekawieniem.
- Zapomniałem kluczy od auta – powiedział.
Zaśmiałam się kręcąc głową i rzuciłam mu kluczyki, które leżały na ławie.
- Dzięki – wyszczerzył się i ponownie zniknął z punktu mojego widzenia tym razem na dziesięć minut.
Wysłałam przepis Iwonie i dopiero wtedy zaczęło zastanawiać mnie z kim Grzesiek chciał się spotkać. O ile pamięć mnie nie myliła, to istniał taki człowiek jak Mateusz Mika. Grał w Resovii, ale na ten sezon przeniósł się do drużyny, która nosiła nazwę: Lotos Trefl Gdańsk. Słyszałam na jego temat dużo pozytywnych opinii, więc z chęcią bym go poznała.
Wstałam z kanapy i od razu zaburczało mi w brzuchu.
O Boże! Jedzenie! Jakiś obiad czy coś! No ładnie ugościłam Grześka!
Walnęłam się otwartą dłonią prosto w czoło. Jak mogłam nie pamiętać o obiedzie? Kosa przecież potrzebował jeść jak każdy człowiek, a ja strzeliłam taką gafę.
Migiem wleciałam do kuchni. Otworzyłam lodówkę i przejrzałam jej zawartość. Nie było aż tak źle jak myślałam. Wyciągnęłam z niej pięć piersi z kurczaka oraz margarynę. Na płytę indukcyjną położyłam patelnię, a z wiaderka, które stało w jednej z szafek wyciągnęłam kilka ziemniaków, które od razu wylądowały w zlewie.
Obrałam je szybko i wrzuciłam do garnka. Kiedy nastawiałam stopień, na jakim miały się gotować, dobiegł mnie głos Kosy:
- Co robisz?
- Dlaczego mi nie powiedziałeś, że nie jedliśmy nic na obiad? - spojrzałam na niego z lekkim wyrzutem.
- Yyy... - podrapał się po głowie. - Zapomniałem? - podniósł brew patrząc na mnie.
Miałam już powiedzieć coś, ale usłyszeliśmy dzwonek do drzwi.
- Coś chyba za szybko – powiedział Grzesiek patrząc na zegarek. - Mówił, że będzie za pół godziny – ruszył w stronę drzwi, a ja za nim.
Oparłam się o ścianę, a środkowy otworzył drzwi. Takiego widoku, to nie spodziewałam się nawet w najgorszych snach. Postać, która stała przed nami wcale nie przypominała siatkarza o imieniu Mateusz.
Czy to nie za dużo jak na jeden dzień?
Wbiłam w człowieka wzrok, który najmilszym nie był...

No to czyje przypuszczenia się potwierdziły, że to mamusia? ;p
Dzisiaj swoje urodziny obchodzi Krzysztof Ignaczak! ;D Ja mu życzę: szczęścia, zdrowia, spełnienia marzeń, aby grał jak najdłużej, powołania do kadry na IO w Rio de Janeiro (nie wyobrażam sobie, gdyby Go tam zabrakło!), super mega zajebistych odcinków 'Igłą Szyte', aby uśmiech często gościł na Jego twarzy i jak naaajwięcej wygranych meczy! ♥
Jak już o Igle mowa, to wczoraj dodał nowe filmiki :D http://www.iglaszyte.pl/2013/05/spala-czyli-czas-zaczynac/ Panie Krzysztofie, czekamy na nowe! ;D
Słyszeliście, że Michał Bąkiewicz się zaręczył? ;) Ja się cieszę bardzo z tego powodu i życzę mu, im wszystkiego co najlepsze :)
Informacja, która mnie lekko zdołowała: Tiago Violas opuszcza Jastrzębski Węgiel... ;( Tiago, tell me why!? Co tam w transferach jeszcze słychać?
Dick Kooy i Wojciech Ferens podpisali kontrakt z ZAKSĄ Kędzierzyn-Koźle;
Maciej Dobrowolski kolejne dwa sezony spędzi w Indykpolu AZS-ie Olsztyn;
Delecta Bydgoszcz żegna się z Piotrem Lipińskim , Łukaszem Owczarzem oraz z Michałem Dębcem;

Łukasz Żygadło w Zenicie Kazań na dwa sezony

To jak na razie chyba wszystko... :)
https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/923301_638202882860320_2070790681_n.jpg – przepraszam, musiałam :) Rozjebało mnie to totalnie ;D
Przypominam o zakładce „wasze pytania” ;)

Aaa... patrzcie co znalazłam :) Jak myślicie, przyniesie szczęście? ;p A Wam, udało się kiedyś znaleźć four-leaf clover? ;)
Pozdrawiam serdecznie,
poziomkowa ;*