Trzydzieści jeden

Do mieszkania, a raczej garażu Kosy wróciliśmy około godziny trzeciej. Po drodze, tak jak ustaliliśmy, wstąpiliśmy na obiad, który zniknął z talerzy w mgnieniu oka. Tak właśnie potrafi wymęczyć jeżdżenie na rowerze.
Podziękowałam za pokazanie grześkowego azylu, a Kosa za to, że wreszcie o wszystkim mu powiedziałam. Dopiero teraz zauważyłam, jak bardzo mu zaufałam, a on raczej mnie również. Bo przecież nie pokazuje się miejsc, o których wiesz tylko ty, osobie, której nie ufasz, prawda? Odniosłam sukces, z którego byłam bardzo zadowolona.
Pożegnałam się i ruszyłam w stronę volva. Będąc w drodze do swojego mieszkania, napisałam jeszcze esemesa Piotrkowi oraz Zbyszkowi, że za trzydzieści minut mają u mnie być i bez gadania. Dostałam zadowalające mnie odpowiedzi, więc uśmiechnęłam się pod nosem.
Piętnaście minut później byłam już w swoim lokum i robiłam mrożoną kawę oraz wyłożyłam kilka ciastek na talerzyk. Pierwszy zjawił się Piotrek, a trzy minuty później do mieszkania wparował Zbyszek. Obaj byli bardzo ciekawi, co mam im do powiedzenia. Jedno mogę powiedzieć: tego co wyjawiłam, się nie spodziewali. No bo kto by się spodziewał?
Piotrek ze współczuciem patrzył na mnie, podobnie jak Bartman.
- Ej, nie patrzcie tak – powiedziałam, bo strasznie działało mi to na nerwy. - Czy ja się wybieram na tamten świat, czy jak? - zapytałam uśmiechając się.
- Czemu od razu nam nie powiedziałaś? - spytał z wyrzutem atakujący.
No identycznie jak z Grześkiem.
- A co miałam wparować i krzyknąć „jestem po przeszczepie serca, więc proszę na mnie uważać”? - wbiłam w niego wzrok.
- Przynajmniej byśmy uważali w niektórych sytuacjach – stwierdził Nowakowski.
- Ale ja chcę normalnie żyć – wyjaśniłam im. - Nie chcę, żeby każdy obchodził się ze mną, jak z jajkiem – powiedziałam twardo.
- Ale...
- Zibi... - westchnęłam patrząc na niego. - Macie traktować mnie jak normalną osobę, traktować tak jak przedtem.
- A... - zaczął Nowakowski.
- O nic więcej was nie proszę – spojrzałam na nich błagalnym wzorkiem. - Tylko traktujcie mnie tak jak przedtem – podniosłam się z fotela i usadowiłam pomiędzy nimi. - I będzie wszystko okej – wyszczerzyłam się.
- Bagatelizujesz sprawę – stwierdził ZB9 patrząc na mnie z bólem w oczach.
- Nie – pokręciłam głową. - Robię wyniki, co miesiąc...
- Tak, a w tym już byłaś? - przerwał mi atakujący.
- A myślisz, że po co jechałam do Gdańska? - spojrzałam mu w oczy.
- I jak wypadły? - zapytał Piotrek.
- Bardzo dobrze, Grzesiek może wam to potwierdzić – powiedziałam poważnie.
- Kosa wiedział przed nami? - zdziwił się Bartman.
- Dowiedział się ze trzy godziny temu – oznajmiłam.
- No wiesz, jako mąż to musi się dowiadywać jako pierwszy – uśmiechnął się Nowakowski.
Panie Piotrze, kocham pana!
Wreszcie jakiś uśmiech, a nie tylko pretensje, że nie powiedziałam tego wszystkiego wcześniej.
- Ej, ej! - pogroziłam mu palcem. - Co ty za herezje opowiadasz? - walnęłam go poduszką.
- Jakie herezje, jakie herezje? - spytał chroniąc się od uderzeń poduszki.
- A może by tak zastopować? - wtrącił Bartman, za co miałam ochotę walnąć go nie poduszką, a jakimś młotem.
- A może byś tak odpuścił? - zapytałam mierząc go wzrokiem. - Piter jakoś zrozumiał, co powiedziałam, a ty jakoś niekoniecznie – powiedziałam z wyrzutem. - Mogłam ci w ogóle tego nie mówić, przynajmniej byłby święty spokój... - westchnęłam.
- Co to, to nie! - prawie krzyknął. - Nie wiesz, że przyjaciele powinni sobie mówić takie rzeczy? - spytał nie spuszczając ze mnie wzroku.
- A wiesz też, że przyjaciele powinni słuchać tego, co się do nich mówi? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie. - Chcę żyć normalnie – powtórzyłam głośno i wyraźnie.
- Ale takie okładanie poduszkami... - zaczął, a ja czułam, że zaraz wybuchnę.
Bartman, czy ty jakiś nierozumny jesteś, do jasnej Anielki?!
- Mogę uprawiać sport, no nie mogę tylko skakać ze spadochronem i na bungee, a no i nurkować, ale resztę tak – powiedziałam twardo.
Zbyszek pokręcił głową.
- Nie kręć głową, mówię prawdę, chcesz to poczytaj w Internecie – wzruszyłam ramionami.
- Nie o to chodzi, że ci nie wierzę, po prostu się martwię...
- Zibi... - westchnęłam i chwyciłam go za ramię. - Jestem dużą dziewczynką – uśmiechnęłam się. - I chyba jakoś sobie radzę, prawda?
- No prawda – zgodził się.
- No widzisz – uśmiechnęłam się szerzej.
- Obiecaj nam coś – odezwał się Nowakowski.
- Co takiego? - zapytałam patrząc na środkowego.
- Gdyby coś się działo, coś było nie tak, masz nam powiedzieć – spojrzał na mnie poważnym wzrokiem. - Od razu.
- Obudzić nawet w środku nocy – dodał Bartman, a środkowy kiwnął głową.
Uśmiechnęłam się szeroko. I to się nazywają prawdziwi przyjaciele, a nie ci, których miałam w Gdańsku.
- Obiecuję – powiedziałam z ręką na sercu.
Nie przypuszczałam, że przeprowadzka do Rzeszowa, aż tak zmieni moje życie, oczywiście na lepsze.

Siatkarze posiedzieli u mnie jeszcze przez pół godziny. Kiedy zamknęłam za nimi drzwi i weszłam do kuchni, usłyszałam dzwonek. Pokręciłam głową z uśmiechem i pobiegłam w miejsce, w którym znajdowałam się jeszcze kilka sekund temu.
- Czego zapo...? - urwałam widząc przed drzwiami uśmiechniętego Pawła. - A witam sąsiada – uśmiechnęłam się szeroko.
- Spodziewałaś się kogoś innego – stwierdził.
- Myślałam, że przyjaciele czegoś zapomnieli – wyjaśniłam.
- Rozumiem – kiwnął głową. - Oddaję – wręczył mi cukier. - Dziękuję.
- Polecam się na przyszłość – uśmiechnęłam się serdecznie.
- W zasadzie, to miałbym pytanie – odparł.
- Zamieniam się w słuch.
- Masz jakiś przepis na dobre ciasto? - zapytał, a ja szeroko się uśmiechnęłam.
Pawle, lepiej trafić nie mogłeś!
- Coś się znajdzie, wchodź – zaprosiłam mężczyznę do środka.
Weszłam do kuchni i wyciągnęłam z szuflady mój wielki zeszyt z przepisami.
- Jakaś specjalna okazja? - zapytałam wertując kartki.
- Rodzice przyjeżdżają w odwiedziny – odpowiedział siadają przy kuchennym stoliku.
- Szarlotka może być? - spytałam patrząc na niego.
- Mój tato nie lubi – oznajmił.
Przewróciłam kilka kartek dalej.
- To może karpatka? - zaproponowałam.
- Odpada – powiedział kręcąc głową.
- To może ciasto z wiśniami? - spytałam. - Biszkopt, masa śmietankowa, galaretka pokrojona malutkie kosteczki i na to wszystko wiśnie – wyjaśniłam jak mniej więcej wygląda to ciasto.
- Zapowiada się ciekawie – uśmiechnął się. - Do soboty się wyrobię.
- Zapiszę ci to wszystko – odwzajemniłam uśmiech i wzięłam ze stolika kartkę oraz jeden jedyny długopis i zaczęłam przepisywać.
- Dziękuję.
- Nie ma za co – powiedziałam nie odrywając się od pisania.
Paweł gadał jak najęty, a ja przepisywałam przepis, co trwało jakieś piętnaście minut. Kiedy zadowolony opuścił moje mieszkania, ja opadłam na kanapę i zaczęłam analizować dzisiejszy dzień.
Rozmowa z Jurkiem – chyba największy błąd jaki popełniłam będąc w Rzeszowie. Wycieczka rowerowa z Kosą, wyjawienie wreszcie tajemnicy lekarstw oraz pokazanie przez Grześka swojego tajnego miejsca – sukcesik. Ja ufam mu, a on mnie. Wyjawienie prawdy Piotrkowi i Zbyszkowi – nie było tak źle jak myślałam, chociaż atakujący mógłby spuścić trochę z troski o mnie. Tak jak mu powiedziałam, jestem dużą dziewczynką i dam sobie radę. Cała trójka siatkarzy dzisiaj utwierdziła mnie w przekonaniu, że zyskałam prawdziwych przyjaciół.

Następnego dnia jak zwykle obudziłam się o ósmej. Jedząc śniadanie obejrzałam powtórkowy odcinek jakiegoś polskiego serialu i ubrałam się. Z przedpokoju drapnęłam torebkę, dwie torby eko na zakupy i ruszyłam do volva. Włączyłam radio, z którego popłynął utwór „Glad you came” zespołu The Wanted i podśpiewując sobie pod nosem, dotarłam do supermarketu. Wózek zapełniałam przez ponad godzinę. Kiedy stanęłam przy kasie i obejrzałam jego zawartość, stwierdziłam, że chyba zrobiłam zakupy dla wielkiej rodziny, a nie dla jednej osoby.
No nic, jakoś to zjem, przemknęło mi przez głowę. Można też jeszcze zrobić kolację dla Ignaczaków, Piotrka, Zibiego no i oczywiście dla Grześka.
Zapłaciłam za wszystko i ruszyłam cała obładowana do samochodu. Wpakowałam wszystkie produkty do bagażnika i zasiadłam na miejscu kierowcy. Spojrzałam na zegarek. Dwanaście minut przed jedenastą. No to trochę czasu w sklepie spędziłam.
Zawiozłam wszystko do mieszkania i wypakowałam. Wróciłam do samochodu i odjechałam w stronę ulicy Lenartowicza, gdzie pracowała Iwona. Wpadłam do biura i od razu zauważyłam ją za biurkiem.
- Możesz być ze mnie dumna – wyszczerzyłam się podchodząc do niej.
- Tak, a co takiego zrobiłaś? - odwzajemniła uśmiech klikając coś na klawiaturze.
- Powiedziałam o wszystkim chłopakom – wyjaśniłam.
- No nareszcie – powiedziała odrywając się od pisania. - I jak reakcja?
- Czemu wcześniej nam o tym nie powiedziałaś? - próbowałam naśladować głos Bartmana. - Powinniśmy bardziej uważać – naśladowanie Grześka przyszło mi z większą łatwością. - Gdyby coś się działo, to dzwoń – Pita udawałam idealnie.
- Czyli normalna reakcja – uśmiechnęła się Ignaczak.
- Tylko przetłumaczyć im, że mają mnie traktować tak jak przedtem, to już jest wyższa filozofia – westchnęłam zrezygnowana. - Co prawda Grzesiek mi to obiecał, ale nie wiem jak to będzie.
- Każdemu mówiłaś z osobna? - spytała.
- Piter i Bartman dowiedzieli się razem, a Grzesiek był sam ze mną – wyznałam prawdę.
- Aaa... - uśmiechnęła się. - Wpadniesz do nas dzisiaj jakoś wieczorem? - zapytała nagle.
- Jasne, a świętujemy coś? - spytałam.
- Zastanawiamy się z Krzyśkiem nad tortem dla dzieciaków i nie wiemy, jaki wzór wybrać – oznajmiła. - Myśleliśmy, że może byś nam pomogła?
- Pewnie, nie ma problemu – uśmiechnęłam się. - To do zobaczenia wieczorem – pomachałam jej i ruszyłam do wyjścia.
- Do zobaczenia – usłyszałam jeszcze za sobą i zamknęłam drzwi.
Wróciłam do mieszkania i zasiadłam przed laptopem w celu poszukania jakiś zabawek dla Dominiki i Sebastiana z okazji zbliżających się urodzin. Tylko czy dziesięciolatkowi daje się jeszcze zabawki na urodziny?
Przez następną godzinę szukałam lalki dla Małej Ignaczak, a przez kolejne pół godziny sterowanego dżojstikiem samochodu terenowego. Miałam nadzieję, że prezenty się spodobają, bo jak nie to będzie kolejna porażka. Zamówiłam wszystko, zrobiłam przelew internetowy i udałam się do sypialni, gdzie zaczęłam przeglądać zawartość mojej szafy. Musiałam znaleźć coś na jutrzejszą prezentację. Po półgodzinnym wysiłku umysłowym jakiego doznałam, stanęło na niebieskich spodniach, żakiecie w tym samym kolorze i białej koszulce na ramiączkach.
Zjadłam coś i zaczęłam zbierać się do Ignaczaków.
Przez ponad godzinę ślęczeliśmy nad katalogami z wyborami tortów urodzinowych dla dzieciaków. Bo jeśli coś podobało się mnie i Krzyśkowi, nie podobało się Iwonie i na odwrót, więc kiedy oboje małżonków powiedziało, że tak, bierzemy ten tort, byłam w siódmym niebie.
Do domu wróciłam dopiero po dwudziestej. Kolacji robić sobie nie musiałam, ponieważ Iwona wepchnęła we mnie trzy tosty, więc byłam najedzona. Wyciągnęłam telefon z torebki i zauważyłam, że mam nieodebrane dwa połączenia. Obydwa od adwokata Jurka.
- Przecież mu powiedziałam, że widzimy się na rozprawie – mruknęłam pod nosem i usunęłam historię połączeń.
Wskoczyłam pod prysznic, gdzie przy dźwiękach muzyki, relaksowałam się przez kolejną długą godzinę. Po wyjściu z łazienki od razu położyłam się spać. Jutro prezentacja zawodników, a ja muszę być wypoczęta. W końcu jakieś dobre zdjęcia trzeba zrobić.


Czwarty dzień maratonu :) Wy bierzecie się za czytanie i komentowanie, a ja spadam obcinać drzewka, a później na angielski ;D
Patrzcie na nowe zdjęcie Bartka! ;D Jest meega ♥


Do jutra ;*
https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci