Dwadzieścia dwa

Przez kolejne dwadzieścia pięć minut wyjeżdżaliśmy poza granice miasta, dopiero tam mogłam tak naprawdę poczuć wiatr we włosach. Nie przeszkadzało mi nawet to, że miałam kask. Zawsze, kiedy tylko wsiadałam na motor czułam się nie pokonana. Wierzyłam, że mogę osiągnąć wszystko, dosłownie wszystko. Było to niesamowite uczucie.
Dwie minuty szybkiej jazdy i zwolniłam, ponieważ zaczął się teren zabudowany, czytaj wioska. Dotarliśmy na sam jej koniec i zatrzymałam maszynę przy wejściu do jednego z ogródków. Ściągnęłam kask i schowałam kluczyki do kieszeni.
- Gdzie jesteśmy? - zapytał Grzesiek schodząc z motoru.
- W miejscu, o którym z mojego otoczenia wiesz tylko ty – uśmiechnęłam się i stanęłam na własnych nogach.
W sumie to nie mam pojęcia dlaczego postanowiłam go tutaj przywieść. O tym miejscu nie wiedział nawet Krzysiek, ani Jurek. To miejsce było taką moją odskocznią od problemów życia codziennego. Pojawiały się jakieś kłopoty w moim życiu, przyjeżdżałam tutaj i spędzałam w ogródku masę czasu. Sadziłam nowe kwiaty, drzewka, wymyślałam coraz to nowe dekoracje, robiłam zdjęcia. Dzięki temu miejscu wygrałam jeden francuski konkurs fotograficzny z czego byłam naprawdę dumna.
Ruszyłam w stronę furtki. Kiedy ją otworzyłam, zaskrzypiała, ale byłam już do tego przyzwyczajona.
- Witaj w moim małym królestwie – uśmiechnęłam się i rozłożyłam zadowolona ręce.
Grzesiek przestąpił kilka kroków w moją stronę, a jego oczom ukazał się niesamowity widok. Działka w kształcie koła obsadzona wielkimi krzewami, które były prawie tak samo wysokie jak on. Na środku wielgaśny skalniak, na którym było bardzo kolorowo. Kolory: żółty, czerwony, niebieski, fioletowy, biały, różowy i pomarańczowy. Po prawej stronie stał mały, drewniany stolik oraz dwa krzesła, na których leżały żółte poduszki. Po tej stronie także swoje miejsce znalazły krzewy róż, czerwone, żółte, herbaciane oraz lekko różowe, krzewy agrestu, porzeczek oraz borówek. Za to z lewej strony zauważyć się dało mieczyki we wszystkich kolorach tęczy, krzaki malin i grządki, na których rosły truskawki oraz poziomki. Obie strony łączyła mała fontanna, która przedstawiała syrenę z bardzo długimi włosami. Gdzieś w oddali dało zauważyć się dwa krasnale, a na niektórych krzewach lampki w kształcie gwiazdek. Dało się usłyszeć śpiew ptaków, które przekrzykiwały siebie nawzajem oraz szum wody, który dochodził z fontanny.
Popatrzyłam na Kosę. Uważnie analizował wzrokiem każdy kawałek mojego małego świata. Czułam jak uśmiech wstępuje na moją twarz. Inaczej wyglądać tutaj nie mogłam. Prawie zawsze, kiedy tylko tu byłam uśmiech nie schodził mi z ust.
- Chciałeś się czegoś o mnie dowiedzieć, więc proszę – odezwałam się patrząc na niego.
- Ty to wszystko sama...? - spojrzał na mnie i wskazał palcem działkę.
- Ze skalniakiem pomógł mi trochę sąsiad, pan Staszek – oznajmiłam.
- Wow – powiedział wracając do oglądania ogrodu. - Nie tego się spodziewałem – wyznał.
- A czego? - uniosłam zaciekawiona brew do góry.
- Znasz się na samochodach, motorach i innych męskich rzeczach, więc przyszedł mi do głowy jakiś warsztat, czy coś – podrapał się w czubek głowy, a ja zaczęłam się śmiać.
- Moją miłością są również kwiaty, nie tylko motoryzacja i gotowanie – puściłam mu perskie oczko.
- Co z nim teraz zrobisz? - zapytał podchodząc do skalniaka chcą zobaczyć, co ciekawego tam rosło.
- Pan Stanisław jest zainteresowany kupnem – odpowiedziałam siadając na trawie blisko skalniaka. Zerwałam kępkę trawy i zrobiło mi się trochę smutno. Dziwnie było przyjąć do świadomości, że jak będę miała problem, to nie będę mogła tutaj przyjechać i pomyśleć na spokojnie. Z dala od tego miasta, ludzi oraz całego tego zgiełku. Włożyłam w ten ogród dużo serca i czasu, ale wiedziałam, że mogę zostawić go w spaniałych rękach pana Stasia, który był z zawodu ogrodnikiem i miał swoje własne, małe gospodarstwo.
- Dlaczego nikt nie wie o tym miejscu? - spytał siadając obok mnie.
- To miejsce to taka moja odskocznia – uśmiechnęłam się. - Zawsze, kiedy miałam jakiś problem, przyjeżdżałam tutaj – wzruszyłam ramionami. - Można powiedzieć, że to taki mój azyl, ale chcę zacząć życie w Rzeszowie – powiedziałam pewnie. - Tam przecież też znajdę kawałek jakiegoś pola, no nie? - uśmiechnęłam się szeroko patrząc prosto w czekoladowe tęczówki środkowego.
- Będę się rozglądał za kawałkiem jakiejś ziemi dla ciebie – Kosa odwzajemnił uśmiech.
- No i to jest dobra odpowiedź – zaśmiałam się i podniosłam tyłek z trawy. - Poziomkę, truskawkę? - spytałam uśmiechnięta i skierowałam się w stronę małych roślinek.
Kolejne trzy godziny spędziliśmy w ogródku. Grzesiek zaśmiał się, że teraz jest tutaj intruzem, ale szybko odwiodłam go od tej myśli. Owszem przyjeżdżałam tutaj sama, ale jego obecność w niczym mi nie przeszkadzała. Nawet trochę pomogła. I psychicznie i fizycznie. Psychicznie dlatego, że poczułam się tam jeszcze lepiej niż, kiedy byłam sama, a fizycznie w sposób taki, że pomógł wyplewić chwasty. Nie zmuszałam go do niczego, sam zaczął je wyrywać i sprawiało mu to niezłą frajdę. Nie mam pojęcia jak wyrywanie chwastów może poprawić humor, ale niech to już zostanie w głowie Kosy.
Wyzbierałam jeszcze resztki truskawek i poziomek, które zmieściły się w jednej niedużej misce, którą udało mi się znaleźć w małej kanciapie ukrytej za kilkoma krzewami. Do następnej nazbieraliśmy trochę malin. Grzesiek zapakował wszystko do małego bagażnika w motorze i pomógł mi popodlewać kwiatki oraz krzewy.
Kiedy wszystko było już podlane, byliśmy gotowi do drogi. Spytałam Kosy, czy chce poprowadzić, ale nie mógł, ponieważ nie miał zrobionego prawa jazdy na motor. Nie miał czasu na to, aby w ogóle zapisać się na jakiś kurs.
Do mieszkania, więc przywiozłam nas ja. Z miskami owoców w rękach dotarliśmy do nie mojego już lokum. Umyłam owoce i wrzuciłam truskawki oraz poziomki do miksera. Dolałam trochę kefiru i wmieszałam wszystko, rozgniatając przy okazji owoce. Rozlałam koktajl do dwóch szklanek i usiadłam na małym balkonie obok Grześka na jednym z krzeseł. Podałam mu koktajl, a on podziękował i pociągnął łyk.
- Dzwonił Krzysiek – poinformował mnie. - Miałaś zadzwonić jak dojedziemy...
- Zapomniałam! - walnęłam się otwartą dłonią prosto w czoło.
- Tyle to się dowiedziałem – zaśmiał się. - Masz oddzwonić, bo Iwona coś chciała – powiedział i wręczył mi swój telefon z wybranym już numerem do żony Igły.
- Dzięki – uśmiechnęłam się i wzięłam od niego komórkę; nacisnęłam zieloną słuchawkę i przyłożyłam aparat do ucha.
- Halo? - usłyszałam po pierwszym sygnale głos Ignaczak.
- No cześć Iwona – przywitałam się wesołym głosem. - Coś chciałaś...?
- Wysłałabyś mi przepis na ten twój sernik? - zapytała.
- Jasne – odpowiedziałam i pociągnęłam łyk koktajlu. - Jakaś okazja się szykuje? - spytałam.
- Mam upiec koleżance ciasto na wesele, więc pomyślałam o twoim serniku – oznajmiła.
- Na wesele powiadasz... Jeśli chcesz, to mogę dać ci inny przepis – zaproponowałam odstawiając szklankę na szklany stolik. - Babcia robiła go na wasze wesele...
- Ten taki z białą masą i drobinkami galaretki? - spytała od razu.
- Dokładnie – wyszczerzyłam się.
- Byłoby super! - krzyknęła.
- Znajdę zeszyt z przepisami i wyślę ci wszystko, co i jak, okej? - spytałam wstając z miejsca.
- Jasne! Dziękuję! A jak tam, spakowane już wszystko? - zapytała.
- Po części – uśmiechnęłam się i wzięłam kilka łyków koktajlu.
- Dobra, to ja nie przeszkadzam – powiedziała Iwona. - Jeszcze raz dzięki za ten przepis!
- Nie ma za co – odparłam odstawiając pustą do połowy szklankę.
Zakończyłam połączenie i oddałam Grześkowi telefon.
- Chcesz jeszcze? - zapytałam wskazując na jego pustą już szklankę.
- Obsłużę się sam – uśmiechnął się i stanął na równe nogi.
Weszliśmy do mieszkania. Kosa skierował się do kuchni, a ja zostałam w salonie. Podrapałam się po głowie, ponieważ nie mogłam przypomnieć sobie, gdzie znajdował się mój wielki zeszyt z przepisami zbieranymi odkąd skończyłam trzynaście lat. Były tam przepisy na ciasta, sałatki, desery; jednym słowem na wszystko co się tylko dało upiec, ugotować czy przygotować.
- Pomóc ci szukać? - zapytał środkowy stając w salonie ze szklanką różowego płynu.
- Jak możesz – uśmiechnęłam się. - Szukaj zeszytu A4 z takim pieskiem na okładce – poleciłam i kleknęłam przy jednej z szuflad.
- Ten zeszyt jest taki strasznie gruby? - zapytał.
Pokiwałam tylko głową. Ale zaraz... skąd on to wiedział? Odwróciłam się w jego stronę. W prawej ręce zamiast szklanki trzymał teraz mój zeszyt.
- Gdzie go znalazłeś? - zapytałam podnosząc się z podłogi.
Ja sama nie mogłam sobie nawet przypomnieć, gdzie go włożyłam, a tu proszę, przychodzi taki Grzesiek i znajduje!
- Był w szafie razem z twoimi ubraniami – odpowiedział i podał mi brulion.
- Dziękuję – uśmiechnęłam się lekko. - Zbieram w nim przepisy od trzynastu lat – zaśmiałam się.
- Tak długo? - zdziwił się.
- Mówiłam, że pieczenie to moje hobby – puściłam mu perskie oczko. - Ale nie powiedziałam od ilu lat – zaśmiałam się i usiadłam na kanapie.
- Myślałaś, żeby zrobić coś w tym kierunku? - zapytał ciekawie siadając obok mnie.
- Babcia namawiała mnie kiedyś na otwarcie cukierni – uśmiechnęłam się pod nosem przewracając kartki w poszukiwaniu odpowiedniego przepisu.
- I?
- Jeśli otwierasz taki biznes, to zostajesz w jednym miejscu przynajmniej na kilka lat, – westchnęłam – a ja chciałam podróżować razem z aparatem – uśmiechnęłam się. - Przynajmniej to mi się udało – oznajmiłam zadowolona dalej przewracając kartki. - A o tej cukierni, to może pomyślę za trzy lub cztery lata – uśmiechnęłam się patrząc na niego.
- Jeśli tak, to będę chyba najczęstszym gościem – zaśmiał się. - O ile Bartman mnie nie wyprzedzi – zaśmialiśmy się razem.
Wtem rozległ się dzwonek do drzwi.
- Otworzę – powiedział Grzesiek i podniósł się z kanapy.
- Dzięki – uśmiechnęłam się do niego i chwyciłam swój telefon, aby wysłać Iwonie przepis.
Po chwili usłyszałam szczęk zamka i kobiecy głos. Palce od razu mi zdrętwiały, a telefon o mały włos nie wyleciał z rąk.
Jeszcze tej tutaj brakuje!
Wstałam z kanapy i odłożyłam komórkę oraz zeszyt na stolik. Odetchnęłam głęboko i odwróciłam się w stronę kobiety, która weszła już do salonu. Grzesiek stanął za nią i patrzył na mnie nic nie rozumiejąc.
- Dzień dobry – przywitałam się chłodno.
- Dla kogo dobry, dla tego dobry – odparła równie chłodno i wbiła swoje czarne oczy prosto w moje.
No to teraz się zacznie...

No i mamy dwadzieścia dwa :) Mam nadzieję, że się spodoba :D
Jak Wasza pogoda? Bo u mnie słońca, niestety brak ;/
Wiecie, że dzisiaj jest pierwsza rocznica ślubu państwa Jarosz? :D Wszystkiego najlepszego i wytrwałości!! ;D
A do Ligii Światowej pozostało 19 dni! :D Kto się cieszy, tak jak ja?! ;D
Zakładka „Wasze pytania” - zapraszam tam serdecznie :) Możecie pytać o wszystko, o to czy lubię zupę pomidorową, czy kiedyś się zgubiłam gdzieś i tak dalej :) Z chęcią na wszystkie odpowiem, także zapraszam :)
Pytanie ode mnie dla Was: mieszkacie w mieście, czy na wiosce? :D A takie o ;p
Wrócę do dnia dziesiątego maja... Gdyby Arek żył, skończyłby tego dnia 32 lata... Jeśli Ktoś chciałby, to zapraszam do obejrzenia tego reportażu, za który dziękuję Uwadze: pierwsza część: https://www.youtube.com/watch?v=RPu8jydborw, druga część: https://www.youtube.com/watch?v=MBoZAg-_enA...
„Arek był Aniołem, a Anioły nie żyją na ziemi...”

poziomkowa ;*