Szesnaście

Pomału zaczynałam otwierać oczy. Głowa leciutko mnie bolała, a poduszka wydawała się jakoś dziwnie twarda. Słońce świeciło mi prosto w twarz, więc odwróciłam głowę i otworzyłam szeroko oczy. O ile pamiętałam, to poduszki Kurka były w kolorze białym, a nie niebieskim. Podniosłam głowę i dopiero teraz zorientowałam się, że moją dzisiejszą poduszką była klatka piersiowa Kosy. Przełknęłam ślinę i najdelikatniej oraz najciszej jak tylko mogłam odsunęłam się na sam koniec łóżka. Jeszcze by brakowało, żeby obudził się nie w tym momencie, co trzeba, a te jego czekoladowe tęczówki zaczęły by na mnie patrzeć, jak na wariatkę. Musiały mnie nawet prześladować we śnie. Wielkie, brązowe oczy wpatrzone tylko we mnie i nic więcej się nie działo. Żadnego ruchu głową, chociażby mrugnięcia.
Chwyciłam telefon i spojrzałam na godzinę. Było kilka minut po ósmej, czyli musiałam wziąć leki. Dziwne, że nie usłyszałam budzika, który był przecież ustawiony na odpowiednią godzinę.
Wyszłam z łóżka, drapnęłam pudełeczko z tabletkami i na palcach udałam się w stronę kuchni. Minęłam salon, w którym siatkarze spali jak zabici. Chciało mi się trochę śmiać z pozycji Zbyszka, którego kończyny były powykrzywiane w każdą możliwą stronę, ale się powstrzymałam. Bartman długo nie zapomni tej imprezy i poranku po niej.
Otworzyłam cicho lodówkę i wyjęłam z niej masło oraz jakąś szynkę. Szybko zrobiłam sobie kanapkę i równie szybko wylądowała ona w moim układzie pokarmowym. Wyciągnęłam dwie pastylki i połknęłam je bez żadnych problemów. Pamiętam jak kiedyś męczyłam się, żeby je zażyć. Musiałam je rozgniatać, bo nie mogłam połknąć całych. A jednak pobyt w szpitalu wszystko odmienił, a raczej pielęgniarki, które się z tobą nie bawiły i na siłę wpychały ci do przełyku pastylki.
Wzdrygnęłam się na wspomnienie kilku miesięcy spędzonych w szpitalu; od razu odgoniłam od siebie te wspomnienia.
Do szklanki nalałam sobie soku i podeszłam do okna, które otworzyłam, ponieważ zaczynało robić się duszno. Usiadłam przy telewizorze i z półki pod nim wyciągnęłam jakąś gazetę. „Przegląd Sportowy” z dnia czternastego września dwutysięcznego dziewiątego roku. Uśmiechnęłam się szeroko patrząc na ucieszonych siatkarzy ze złotymi medalami na szyjach. Francja została pokonana 3:1! Co to był za mecz!
Przejrzałam całą gazetę zaczytując się w każdy możliwy artykuł.
- Całą noc tak siedziałaś? - z zaczytania wyrwał mnie głos Piotrka.
Odwróciłam się w jego stronę i pokręciłam głową. Środkowy wyglądał... No powiedzmy, ze nie wyglądał dobrze. Blond włosy, mimo że nie były zbyt długie, każdy w inną stronę, podkrążone oczy, niemrawa twarz.
- Ale mnie wszystko boli – jęknął próbując się przeciągnąć. - To gdzie ty spałaś? - spojrzał mi prosto w twarz.
- W łóżku Bartka – odpowiedziałam zamykając gazetę.
- A Grzesiek gdzie? - pociągnął temat.
- Razem ze mną – wzruszyłam ramionami nawet na niego nie patrząc i odłożyłam magazyn w miejsce, z którego ją wzięłam.
- Yy..
- Nic nie było, jeśli o to ci chodzi – powiedziałam od razu i podniosłam się z podłogi.
- Musicie tak głośno rozmawiać? - odezwał się Zbyszek, który wciąż miał zamknięte oczy i drzemał na fotelu.
- Przepraszam – szepnęłam i weszłam do kuchni. - Chcesz coś zjeść? - zapytałam Piotrka otwierając lodówkę.
- Nie rób sobie kłopotu – machnął ręką.
- Daj spokój – uśmiechnęłam się i wyciągnęłam kilka smakołyków z kurkowej lodówki.
Wstawiłam wodę do czajnika i nasypałam kawy do dwóch kubków. Posmarowałam chleb masłem i nałożyłam na niego dwa plastry szynki oraz żółtego sera.
- Cześć – przywitał się Grzesiek, kiedy zaczynałam kroić pomidora.
- Witam – uśmiechnęłam się do niego lekko.
- Heej – odezwał się zrezygnowanym głosem blondyn z kanapy.
- Siadaj – wskazałam nożem krzesło przy małym stole w kuchni.
Czarnowłosy zajął posłusznie miejsce i zaczął przyglądać mi się, ale to przyglądanie było podobne jak wtedy podczas sesji. Nie było to nachalne spojrzenia, tylko takie ukradkowe.
Skończyłam kroić pomidora i wtedy rozległ się dźwięk, który obwieszczał, że woda się zagotowała. Wzięłam czajnik do ręki i zalałam dwie kawy. Wyciągnęłam jeszcze z lodówki cytrynę i przekroiłam ją na pół. Wycisnęłam z jednej połówki sok do dwóch kubków. Jeden podałam Nowakowskiemu.
- Co to jest? - spytał wąchając napój.
- Kawa z cytryną – wzruszyłam ramionami. - Powinna pomóc – uśmiechnęłam się lekko i wróciłam do kuchni. - Ta druga jest dla ciebie – oznajmiłam Kosie wskazując na jasnozielony kubek.
- A ty?
- Ja nie potrzebuję – uśmiechnęłam się lekko i zaczęłam nakładać pomidora na kanapki.
Podziękował i wziął łyka napoju trochę się krzywiąc.
- A ja coś dostanę? - usłyszałam po chwili zmęczony głos Zbyszka.
- Się robi – odpowiedziałam wesoło i zajrzałam do lodówki Kurka.
- Gdzie ja znajdę taką dziewczynę jak ta? - wybełkotał Bartman chodząc do kuchni i siadając obok Kosy.
Zaśmiałam się lekko i wyciągnęłam z lodówki potrzebne mi składniki. Przyjmujący miał naprawdę dobrze wyposażone to urządzenie. Zabrałam się za robienie leku na kaca jakim był „Las Vegas”.
- Dlaczego będę miał inne? - spytał ZB9 widząc, że do szklanki wlewam sok pomidorowy.
- Dla ciebie specjalny napój – wyszczerzyłam się.
- Patrzcie jak się stara – uśmiechnął się tryumfalnie atakujący, a ja tylko pokręciłam z dezaprobatą głową.
Dodałam kolejne składniki i wszystko wymieszałam. Podałam szklankę siatkarzowi i czekałam aż zacznie pić. Modliłam się, żeby nie wybuchnąć śmiechem, kiedy zacznie to spożywać, ale nie udało mi się. Bartmanowi już po pierwszym łyku, twarz wykrzywiła się na wszystkie możliwe sposoby.
- Co to jest, do jasnej cholery? - zapytał plując do zlewu, a ja nie mogłam przestać się śmiać.
Fakty – napój był paskudny, ale patrzcie jak szybko postawił Zibiego na nogi.
Jestem mistrzem!
- Sok pomidorowy, śmietana, surowe jajko, pieprz, sól i gałka muszkatołowa – odpowiedziałam nie mogąc przestać się śmiać.
- Jezu, nie można ciszej? - jęknął gospodarz wchodząc do kuchni i mierząc mnie wzrokiem.
- Przepraszam – powiedziałam i powachlowałam sobie dłonią przed twarzą, żeby trochę się orzeźwić i próbując zaprzestać się śmiać.
- Co to? - zapytał Bartek wskazując na szklankę Bartmana.
- Napój na kaca – wyszczerzyłam się. - Patrz jak szybko postawił Zbyszka na nogi – wybuchnęłam śmiechem i wzięłam z talerza jedną kanapkę.

Przez następne trzy godziny chłopaki leczyli swojego kaca, a ja czytałam magazyny, które Kurek miał w swojej kolekcji. Sportowe, samochodowe, wszystkie jakie wpadły mi w ręce.
Około godziny trzynastej zadzwonił Krzysiek pytając czy jesteśmy gotowi do drogi. Ja byłam jak najbardziej, Grzesiek i ZB9 również. Tylko biedny Nowakowski spał siedząc na kanapie z kubkiem niedopitej kawy. Pit na niezłym kacu, to rzadki widok, ale mnie udało się to zobaczyć.
Kilka minut później w mieszkaniu Bartka zjawiła się rodzina Ignaczaków i Kubiak, który wyglądał podobnie jak Piotrek.
- Imprezy są zajebiste, ale poranki po nich niezbyt – stwierdził Dziku i opadł na kanapę zamykając oczy i budząc przy tym środkowego o blond włosach.
Pożegnałam się z Kurkiem, który obwieścił, że odwiedzi mnie w Rzeszowie, jak najszybciej się tylko da. Wiedziałam, że trochę sobie będę musiała poczekać, przecież z Moskwy do Rzeszowa kawałek drogi jest. Podziękowałam za fajną imprezę, życzyłam wszystkiego najlepszego w czasie jego pobytu w Rosji i opuściłam bełchatowskie mieszkanie.
Zapakowałam Bartmana i Grześka do swojego auta, a Piotrek pojechał razem z Krzyśkiem. Włączyłam radio, z którego popłynął utwór „Szminki róż” zespołu Video i włączyłam się w ruch uliczny.
- Możesz przyciszyć? - zapytał siedzący z tyłu Zibi.
Kiwnęłam głową i ściszyłam o kilka kresek, tak, że teraz było ich piętnaście.
- Jeszcze trochę? - ciągnął Zbyszek.
Ściszyłam do dziesięciu.
- Jeszcze troszeczkę?
Jego głos zaczął już działać mi na nerwy, ale przyciszyłam do pięciu. Teraz to już prawie nic nie słyszałam.
- Jeszcze tak tyci tyci – poprosił, a ja myślałam, że zaraz całkowicie wybuchnę.
Przecież jakbym jeszcze ściszyła, to byłaby kompletna cisza! Zamiast przekręcić guzik w lewo, przekręciłam w prawo tak, ze teraz głos wykonawcy i muzyka były na trzydzieści kresek, a atakujący aż podskoczył na siedzeniu.
- Ścisz to, błagam! - wydarł się.
- Zamknij się, Bartman! - warknęłam. - Jestem u siebie, a tobie jak coś nie pasuje, to możesz przesiąść się do Igły!
- Dobra, już się zamykam – burknął tylko i zamknął oczy próbując zasnąć. - A możesz...?
- Zamknij się, bo zaraz opuścisz volvo – nawet nie dałam mu skończyć.
Grzesiek zaśmiał się. Spojrzałam na niego miną „No co?”.
- Ustawiasz nam Bartmana do pionu – szepnął, abym tylko ja go usłyszała.
- Ktoś w końcu musi – wyszczerzyłam zęby w uśmiechu i zaczęłam podśpiewywać sobie razem z Wojtkiem Łuszczykiewiczem. Głosu dobrego do śpiewania nie miałam, więc fałszowałam, co wywoływało jeszcze głośniejsze jęki rozpaczy Bartmana i kolejne wybuchy śmiechu Kosy.
Cóż za miła podróż, pomyślałam z uśmiechem i wcisnęłam pedał gazu.

Przez następne pięć godzin w samochodzie odzywałam się tylko ja i Grzesiek. Bartman zasnął, kiedy byliśmy trzydzieści kilometrów za Bełchatowem. Przynajmniej nikt mi nie jęczał, że muzyka gra za głośno. Kosie to nie przeszkadzało, a nawet przy niektórych utworach dawał głośniej.
Kiedy wjeżdżaliśmy już do Rzeszowa, skierowałam się w stronę mieszkania atakującego przy okazji budząc go. Nie był zbytnio zadowolony, że ktoś zakłócił jego sen i mruczał coś pod nosem, ale my z Grześkiem nie zwracaliśmy na to uwagi. Rozmawialiśmy na temat zespołu „Nightwish”, więc Zbyszek nawet nie wtrącał swoich trzech groszy.
Zatrzymałam samochód pod blokiem Bartmana, a on opuścił pojazd. Mruknął na odchodnym „Cześć” i zniknął szybko z naszego pola widzenia.
- Oj zachodzisz mu za skórę – zaśmiał się Kosok.
- Nie powiem kto tu komu zachodzi za skórę – odpowiedziałam z uśmiechem. - Koniec tematu Bartmana. O której wyjeżdżamy do Gdańska? - zapytałam skręcając w prawo.
- Myślałem nad drugą, co ty na to? - uniósł prawą brew do góry.
- Pasuje – kiwnęłam głową z uśmiechem.

Dwadzieścia minut później byłam już na podjeździe Ignaczaków. Wyciągnęłam swoje rzeczy z bagażnika i ruszyłam do domu. Rzuciłam wszystko na fotel i opadłam na kanapę obok Sebastiana, który majstrował coś w aparacie taty.
- Bardzo ładnie razem wyglądacie – skomentował pokazując mi zdjęcie z imprezy, na którym byłam z Grześkiem w trakcie jednego z tańców.
Pokręciłam tylko głową i zaśmiałam się cicho. Jeszcze tego by brakowało, żebym w to uwierzyła i poczuła do Grześka coś więcej niż tylko przyjaźń.

No to macie szesnastkę, mam nadzieję, że się spodoba :D
MISTRZ, MISTRZ RESOVIA!!! ♥♥♥ DZIĘKUJĘ!!! Mnie emocje się jeszcze trzymają!! :D A Wy, zadowoleni? ;p No to mamy podium:
I. Asseco Resovia Rzeszów II. ZAKSA Kędzierzyn–Koźle III. Jastrzębski Węgiel
Jak dla mnie: zajebiście!! :D I jeszcze raz: MISTRZ, MISTRZ RESOVIA!! ♥♥♥ Moja radość nie zna granic :D https://fbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/420657_403752606399051_735274549_n.png ← rozwaliło mnie to! Grzegorzu, kocham Cię, haha! ♥ https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/547348_569235399775135_1345466651_n.jpg ← to zdjęcie jest przeboskie, podobnie jak i to: https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/17420_495925050454600_1896210373_n.jpg
A do Ligii Światowej pozostało: 39 dni! ♥
Polscy Kadeci ze srebrnym medalem Mistrzostw Europy! ♥
Yyy... piszę testy przez kolejne trzy dni, więc kolejny epizod będzie dopiero w piątek ;) Ktoś jeszcze pisze, a Kto zostaje w domu i się leni? :D
Ja chcę, żeby Zibi został w Resovii, czy Ktoś jeszcze?!
Piter i Olieg oraz Paul zostają w RESOVII! ♥ Juupppii!!! :D To tak z ostatniej chwili ;)
Lecę popowtarzać sobie trochę materiału, a Wy czytajcie i komentujcie! :D Do piątku, pozdrawiam poziomkowa. ;*
MISTRZEM POLSKI JEST SOVIA, SOVIA NAJLEPSZA JEST, SOVIĘ TRZEBA SZANOWAĆ, SOVIA CWKS!! ♥ DZIĘKUJEMY!!